Non lles digo adeus, pero polo menos ata logo

Queridos lectores (algúns, mesmo amigos):
Teño que avisalos de que me rindo. A partir de hoxe, e non podo dicirlles se para sempre ou ata cando, non volverei a escribir neste blog. Sei que lles debo unha explicación e vou procurar ofrecérllela. Estou canso de predicar no deserto. Se critico aos tirios, apláudeme troiano e medio e se digo o que fan mal os troianos a penas hai un tirio que me mande unha folla de loureiro. Porén, os de todas as bandas parecen facer o mesmo cando me teñen que bater nas costas.
Non quero dicir que sexa culpa nin dos de Laíño nin dos de Lestrove. Sei que só é culpa miña por non aprender, despois de tantos anos, que hai que ir cos da sega e volver co panadeiro. Pero que queren que lles diga? Eu non estou afeito a ser prebe de todos os pratos e prefiro retirarme aos meus cuarteis de inverno –que tamén os teño– antes de convertirme no “pepitogrilo” dunha pradeira sen herba.
Confésolles que xa tira máis de min xogar con Mara (a miña cadela) e con Bianca e Forito (os meus gatos) –e non digamos procurar levarme ben con Cristina (a miña compañeira)– que enganarme pensando que o xornalismo é o mesmo que cando eu fun xornalista de verdade. Teño, ademais, algún compromiso que cumprir (rematar a traducción dun libro de Anne-Marie Thiesse e escribir outro sobre Paco del Riego) e a eles vou dedicar os meus inmediatos quefaceres.
Gustaríame que os que me aprezan entendan isto non como un desplante senón como unha elemental medida de hixiene coa miña conciencia. Sinceramente, no panorama actual, case non teño nada máis que contar. Non me gusta case nada do que vexo ao meu redor, pero non sei por que teño que ser eu o que molle o cú pola graza de Deus. Un ten vocación de heroe, pero non tanta.
Admito que, como di a frase cinematográfica de Manquiña, tal como lles digo unha cousa podíalles contar a contraria –eu preferiría citarlles o verso de Alfonsina Storni que di que “entre as cousas seguras, a máis segura é a dúbida”-, e, se cadra, dentro de pouco, boto de menos estar cos catro gatos que me escoitan e volvo a abrir esta xanela, pero de momento vou recuperar o valor do silencio.
Saiban, logo, desculpar a miña saída polos cotarelos da Terra Chá –xa me gustaría irme polos tesos cumes do Courel– e acepten a miña despedida como unha mostra de humildade chea de agradecemento a todos os que me leron e participaron en Croques, título que me acompaña dende os lonxanos tempos da revista Chan (1969), aprezadísimo regalo que me fixo o meu mestre Borobó, e ao que procurarei serlle fiel ata que morra.
Foi un prazer estar en contacto con vostedes. Saúde e liberdade.