O idioma

Sigo pola Toscana. Concreta-
mente estou a escribir dende Florencia, pero case non pasa un día enteiro sen que lles bote unha ollada aos xornais galegos a través de Internet. Xa vexo que os da Academia Galega, en cabezados por Barreiro, andan apagando o lume que lle encenderan a Feijóo por mor da derogación do decreto do idioma galego. Parece que viron no novo e inesperado secretario xeral de Política Linguística nomeado polo presidente da Xunta, Anxo Lorenzo, unha porta aberta ao posibilismo.
Tamén leo que non ven tan claras as cousas o presidente da Mesa Pola Normalización Lingüística, Carlos Callón, para o que que non é un problema de persoas senón de principios e de programas políticos. Mentres tanto o sucesor de Marisol González, á que sen dúbida acabaremos botando de menos, parece mais dotado para botar pelotas fóra do campo que para asumir compromisos concretos. Nas escasas declaracións que leva concedido ata agora, a Vieiros e a El Correo Gallego, véselle máis o plumeiro polo que non di que polo que manifesta. Este rapaz parece discípulo de Ramón Piñeiro: frota unha man coa outra e di que por un lado xa se ve e por outro xa se verá.
Polo que leo, non recibiu de Feijóo ningunha carta que gardar na manga e parece estar moi disposto a levar a cabo a derrogación do decreto que tan pouco lle gusta a Galicia Bilingüe. Iso, si coa vista posta en substituílo por algo que mellore o desbotado e que sexa aprobado por consenso. Oxalá que non se quede a súa atitude en mera declaración de intencións. De Lorenzo dise que é políticamente próximo ao socialismo galego, pero el xa se apresurou a proclamar a súa independencia e a dicir que colaborou co PP en tempos pasados.
Neste panorama, a manifestación convocado para o 17 de mayo a favor do ensino do galego, lonxe de perder vixencia quizais acadou aínda máis importancia. Eu, dende logo, se estivese en Galicia –que non vou estar–, iría a ela.