Tronada antieclesial ou delito clerical?

O arcebispo de Santiago, Xulián Barrio, un dos príncipes máis aggiornati da actual Igrexa católica española, sumouse o Domingo de Pascua á incondicional defensa do Papa Benedito XVI fronte ao “temporal antieclesial e anticlerical” que, segundo el, está percorrendo o mundo.
A monseñor Barrio non parece importarlle tanto o imparábel descubrimento de casos de abusos sexuais a menores, protagonizados por representantes da institución á que pertenece e dirixe, coma “cultura da morte” que, segundo di, está extendéndose a través do “odio e a violencia, as guerras e a fame, o aborto e a eutanasia, a inxustiza e a opresión”. A máxima autoridade da Igrexa católica en Galicia expresou o seu “apoio incondicional coa nosa oración ao Papa, que nesta singradura de forte temporal antieclesial e anticlerical está conducindo a barca de Pedro coa fineza espiritual, a fondura intelectual e a firmeza que lle son propias”.
Era de esperar que un alto representante desta Igrexa saíse en defensa do xefe do Vaticano, pero sorprende bastante a total ausencia de autocrítica mostrada polo prelado compostelán na súa homilía de Pascua. Con todo o que está chovendo na leira do comportamento moral de moitos curas, bispos e ata a contorna persoal do propio Papa polos casos de abusos deshonestos a menores de idade, sería case imprescindíbel que monseñor Barrio non mirase só para a trabe dos ollos alleos e reparase algo na propia. Como moi acertadamente escribiu Manuel Vicent o domingo pasado en El País, “para a Igresa católica un clérigo pederasta, que corrompe a 20 monaguillos, só é un pecador, non un delincuente propiamente dito. Se se descubre o seu vicio nefando, o xerarca superior preocupado polo escándalo que poida causar entre os fieis a súa conduta desordenada, tratará en primeiro lugar de encubrilo, logo o chamará en segredo a consulta para pregarlle con máis ou menos empeño que pida confesión e, se o caso foi moi sonado, obrigarao a cambiar de parroquia. Por moi execrábel que fose o seu pecado, se se arrepente, ficará absolto mediante unha penitencia simbólica, como poda ser un painoso e tres avemarías”.
Con actitudes así, barrendo sempre para debaixo da alfombra e lavando os trapos sucios na almofía da casa, o percorrido que lle queda a Igrexa católica non é máis ca dun ensimesmamento perigorísimo que pode contribuír moito ao alonxamento social ao que con demasiada frecuencia estana sometendo a maior parte dos seus altos dirixentes. Como facía o fundador da súa relixión, Xesucristo, deberían pensar máis nos erros cometidos por eles mesmos e xustificárense menos nas tronadas alleas.