Un caso de ignominia

Hai que empezar dicindo que non hai que rirse. O conto é máis ben triste. Ocorrreu o 5 de maio en Galicia Hoxe. Ese día, na páxina 6 deste xornal compostelán, onde aparecen habitualmente os artigos de Opinión, encabezaba a sección ocupando media páxina a cinco columnas un artigo titulado Historia dunha estafa. Firmaba, con foto incluída, Benedicto García, o mesmo que o lector está pensando, ou sexa, o cantautor de Voces Ceibes.
O texto comenzaba falando dun "país periférico e un tanto atrasado" de "servilismo e descofianza que caracterizaban as súas xentes" e dun "bo artista que deseguida se deu conta de que o que lle interesaba era o poder e a influenza", e do que tamén se dicía que "en pouco tempo, e asociándose con dous socios capitalistas, logrou implantar un par de empresas que fabricaban artigos cun gran valor engadido".
O articulista retrataba o empresario dicindo que "naquelas empresas non había máis criterio co seu. El era o que facía e desfacía, e pobre daquel que se opuxese ós seus proxectos. A súa ira era lendaria e ninguén ousaba contradicilo. Boa proba do carácter ditatorial e mesiánico daquel home era que, a pesar de ter familia, ninguén vivía con el. Con todo a súa imaxe pública era a dun home xeneroso e demócrata, só interesado, como a el lle gustaba pregoar, por recuperar a memoria histórica do país".
Máis adiante, o autor do artigo pretendía lembrar algo ocorrido "alá polo ano 1977" cando o home obxecto das súas diatribas "fixo un chamamento á cidadanía para fundar unha nova empresa, de nome grandilocuente, que editase un xornal para facer xurdir e acrecentar no noso pobo uns scriterios de unidade interna e de alento solidario capaces de transformar atinada e conscientemente a realidade do país". Ao chegar a este punto, deberon ser poucos os lectores que non se percataron de quen estaba falando o articulista con palabras que apuntaban tamén á existencia dunha "estafa ideolóxica e ética e quizais tamén económica" sobre a que se preguntaba quen se atrevería a denuncialo. Estou case seguro de que fomos case todos os que lemos o libelo do que estou falando os que levamos as mans á cabeza. ¿Toleara Benedicto García para enfouzarse meténdose directamente nunha das guerras empresariais máis emporcalladas que se están dando en Galiza?
Felizmente, non toleara. Ao día seguinte, 6 de maio, Galicia Hoxe abría a súa páxina 5, na que ese día aparecían os artigos de Opinión, tamén a cinco columnas, con este titular: Benedicto García non é o autor de "Historia dunha estafa", artigo publicado onte. Un texto firmado po A Redacción e composto por 272 palabras que ocupaban 1.676 caracteres con espazos, dicía a partir da súa quinta liña o seguinte: "Galicia Hoxe quere deixar absolutamente claro que Benedicto García non é o autor do devandito artigo, que chegou a esta Redacción sen sinatura e que, por outra parte, nunca se debeu publicar. É sabido que as páxinas de opinión de GH son abertas e plurais, porque a integración e a pluralidade son dúas das noas marcas de identidade, e que se elaboran desde o máis escrupuloso respecto ós nosos colaboradores. Tamén é notorio que nunca serviron nin servirán de soporte a escritos anónimos de ningunha clase".
¿Que pasou logo? Segundo A Redacción de Galicia Hoxe, todo "obedece simplemente a un desgraciado erro que lamentamos profundamente. Non houbo ningunha intencionalidade". Algo sobre o que non me cabe dúbida, dende logo. Non ían ser tan perversos os de Galicia Hoxe como para obedecer a intencionalidades ocultas. Digo eu. O que non vexo tan claro é con que intencionalidade despexaron, nese mesmo texto de desculpa, a incógnita do empresario que xa fora despexada polos lectores. Coa desculpa de desculparse, foron e publicaron o nome de Isaac Díaz Pardo. O que non aclararon, nin moito menos, é que foi o que pasou para que houbera tamaño "desgraciado erro". A min dame o corpo que este episodio constitúe un caso típico de guerra sucia. Mesmo de guerra de exterminio. E non digo que esta guerra estea feita polo xornal que publicou o libelo. Polo ben da hixiene moral de Galiza debería ser aclarado totalmente este capítulo da ignominia.