Volver a empezar

Que pena, que desesperación, dá saber que a partir das 00:00 horas do 6 de xuño alguén pode ser asasinado polos vándalos de Eta. Volvemos a estar na barbarie de case sempre. Adiós á esperanza branca de Zapatero. A fe do carboeiro. A ilusión prestada. Foise todo ao carallo. Resulta insoportábel vivir pensando que, en horas, en minutos, algún inocente pode perder a vida porque, entre todos, non fomos quen de entendérmonos para rematar o pior pesadelo que nos quedaba do franquismo.
Eu era dos que daba por feito que Zapatero ía pasar á historia como o presidente dun goberno de España que fose capaz de igualarnos con irlandeses e ingleses. Daba por seguro que Eta podía rematar a súa longa marcha de violencia e de sangue contaxiándose do espírito pacificador do Ira. Equivoqueime. Nin ZP tivo o valor nin a paciencia de Londres nin Eta a xenerosidade nin a convinción pacificadora de Dublin, e outra vez volvemos a estar nos pés dos cabalos de Atila do PP. Dende logo que non llo perdono a Eta, en primeiro lugar, pero tampouco a ZP. E menos aínda desculpo a gasolina que verteron os falcóns de Aznar na fogueira na que agora volvemos a arder todos. Que merda de país. Dá demasiado asco vivir sesenta anos nunha dicatadura, primeiro, e nunha democracia que non sabe tapar as bocas das metralletas, despois.
Cada un soña o que desexa, e eu soñei coa paz aínda que soubera que é moi difícil coller un gato negro nunha habitación escura. Sobre todo, cando non hai gato. Din que unha ilusión cúrase con outra. Haberá que ilusionarse coa idea de que todo pode volver a empezar.