Constantino García

Daquela tamén fumaba eu en pipa e algunhas veces intercambeabamos tabaco. Eu ofrecíalle Dunhill e el regalábame Borkum Riff, se non lembro mal. Atopabamonos moito pola praza do Toural e Constantino García sempre me preguntaba se sabía algo máis do que aparecía nos xornais sobre tal ou cal cousa das que marcaban a actualidade.
Foi, logo de Enrique Vidal Abascal, Carlos Alonso del Real, Núñez Puertas e poucos máis, un dos primeiros catedráticos de Santiago que se apearon daquela solemnidade badoca que os caracterizou durante moitos anos despois da guerra civil, e o que mellor soubo meterse no caldo da cutura galega. A Constantino García, que era asturiano de Oviedo e quixo facerse galego universal, debémoslle a fundación do Instituto da Lingua Galega e moitas cousas máis, pero sobre todo débeselle o ter inspirado e posto a andar unha escola de lingüistas e sociolingüistas sen os que a Galicia que veu despois, a da autonomía e o nacionalismo, non sería quen de avanzar o que avanzou na investigación e na normalización da súa lingüística. Tería habido un Antón Santamarina, unha Charo Álvarez ou un Manuel González –só por poñer tres exemplos– sen que Constantino García deixase de ser "carballón" para converterse en "picheleiro"?
O caso é que se nos foi. Constantino García morreu aos 81 anos. Un día destes aínda hei volver a fumar unha pipada na súa memoria. Con Dunhill ou con Borkum Riff. Tanto nos ten xa aos dous.