viernes, octubre 31, 2008

Academia Auriense Mindoniense de San Rosendo

A piques de irme a Buenos Aires, non quero deixar pasar a ocasión de dicir que me gustaría asistir á constitución oficial da Academia Auriense Mindoniense de San Rosendo, que vai ter lugar en Celanova (Ourense) o sábado 22 de novembro ás 11:45 horas. Un amigo moi querido mandoume o convite e estaría con moitísimo gusto na terra de Curros, Celso Emilio Ferreiro e Ferrín se non fose que xustamente ese día estarei cruzando o Atlántico para regresar das Américas.
Gustaríame estar alí, entre outras cousas, por ver como nace unha das últimas academias pontificias que, se non ando mal informado, é a primeira que se constitúe en Galicia. Non sei se para ben ou para mal –seguramente para regular– non son eu precisamente unha persoa de igrexa e a miña fe xa hai moito tempo que se move no esbaradizo terreo de saber que, entre as cousas seguras, a máis segura é a dúbida, pero insisto en que me trasladaría gustoso a Celanova se non fose porque me colle de viaxe no estranxeiro. Daríalles un abrazo de boa amizade a Ramón Loureiro, a Moncho Pernas, a Eduardo Pardo de Guevara e a moitos máis dos que van ser flamantes académicos.
No acto solemne que vai ter lugar no mosteiro de San Rosendo falará, entre outros, o bispo de Ourense, Luis Quinteiro Fiuza, e fará a disertación académica o arcebispo de Santiago, Xulián Barrio. Presentará a memoira destes inicios académicos Miguel Anxo González García, secretario provisional da nova institución, e presentará o número 2 da revista Rudesindus o seu director, Segundo Pérez López.
A Academia Auriense Mindoniense de San Rosendo iniciará os seus pasos cos seguintes membros: Xulián Barrio Barrio (arcebispo de Santiago), Xosé María Díaz Fernández (coengo arquiveiro de Santiago), Pilar de Torres Luna (xeógrafa da Universidade de Santiago), Xosé Manuel García Iglesias (historiador da Arte da Universidade de Santiago), Xosé Miguel Andrade Cernadas (historiador da Arte da Universidade de Santiago), Manuel Carriedo Tejedo (investigador medievalista de León), Xoán M. Montero Monterroso (historiador da Arte da Universidade de Santiago), Eduardo Pardo de Guevara y Valdés (historiador do Instituto de Estudios Calegos Padre Sarmiento de Santiago), Domingo L. González Lopo (historiador da Universidade de Santiago), María Beatriz Vaquero Díaz (historiadora da Universidade de Vigo), Ramón Yzquierdo Perrín (historiador da Arte da Universidade da Coruña), Ramón Pernas López (escritor e xornalista), Manuel Recuero Astray (historiador da Universidade da Coruña), Ramón Loureiro Calvo (escritor e xornalista), Manuel García de Buciños (escultor), Cesáreo Iglesias Grande (párroco de San Rosendo de Celanova), Francisco Singul Lorenzo (historiador da Arte da Universidade de Santiago), Antonio Piñeiro Feijóo (xornalista), Segundo L. Pérez López (coengo da catedral de Mondoñedo), Miguel Anxo González García (coengo arquiveiro de Ourense), Rubén Lois González (xeógrafo da Universidade de Santiago), Francisco Carvalho Correia (historiador portugués), Xosé Luis López Sangil (medievalista da Coruña) e Francisco J. Rodríguez Pérez (historiador da Universidade de Vigo).

jueves, octubre 30, 2008

Fóisenos outro dos bos

Entérome por Almiral Mouchez –sempre á última e sempre ben informado– do pasamento de Anxo Rei Ballesteros. Vaia tempada que levamos. Co autor de Dos anxos e dos mortos teño pasado moitas horas de intersantísimas conversas nos últimos anos setenta e primeiros oitenta, cando el empezaba a ser o fecundísimo escritor galego que acabou morrendo sen recibir o recoñecemento que merecía.
Atopabámonos todas as noites no pub compostelán Tamboura, que rexentaba unha das mulleres a quen eu quixen máis, Catuxa Batallán, tamén tristemente ausentada xa deste mundo. Dá mágoa ver como vai pasando o tempo e como nos van deixando moitos bos e xenerosos que merecían seguir acompañando as nosas vidas efímeras. Agora que Anxo nos deixa, á sombra dos seus sonos, non sei dicirlle máis que non sei cando nos veremos.

miércoles, octubre 29, 2008

Chove ou mexan por nós?

Tomo boa nota. Sei que algún dos meus escasos –e, porén, ben queridos– lectores botan de menos que non escriba nada sobre o fastuoso despacho que se fixo construír o presidente da Xunta. Pido humildes desculpas, pero esta vez non vou ser eu quen meta o dedo na chaga. Hai cousas que empezan a aburrirme e que non debería ser un quen tivese que ocuparse delas. Esta vez tamén vou ser dos que miran para o outro lado. Que me perdenone Eolo, que é o deus dos ventos. Mexan por nós, pois a min paréceme que chove. Ou non estamos no inverno? Que me entendan os que queiran e saiban facelo. Aos demais abóndalles con seguir pagando os seus impostos.

domingo, octubre 26, 2008

A idade da dúbida

E, falando de Camilleri, hai tres días que se puxo á venda en Italia a súa última novela con Salvo Montalbano de protagonista. Trátase de L'età del dubbio (A idade da dúbida), e a acción transcorre coma sempre na imaxinaria cidade de Vigata, transunto da Porto Empedocle nadal do escritor siciliano.
Esta vez Montalbano indaga o que hai detrás da aparición dun cadáver que apareceu nun dos botes da embarcación de luxo na que viaxan unha señora e a súa equipaxe. O célebre comisario traballa coa tenente da Capitanía do Porto, Laura Belladonna, unha muller que fascina de tal xeito a Montalbano que remata pondo en cuestión a vella relación que mantén coa súa histórica noiva, Lidia. Laura, por un lado, e Lidia, por outro, poñen o personaxe de Andrea Camilleri na idade da dúbida.

sábado, octubre 25, 2008

A bici de Andrea Camilleri



Un recente paso polo aeropuerto siciliano de Palermo serviume para ver a bicicleta de Andrea Camilleri. En realidade, unha versión daquela bici que inventou nos anos vinte Calogero Montante e que o famoso escitor utilizou, en 1943, para ir en busca do seu pai que quedara en Porto Empedocle cando os fillos e a nai marcharon a Searradifalco, para refuxiárense dos bombardeos que estaban facendo as fozas aliadas da segunda guerra mundial para desaloxar do poder os fascistas de Benito Mussolini.
Camilleri percorreu nunha biclicleta daquelas, “senza mai un problema meccanico”, cruzándose cunha interminábel caravana de blindados aliados que se dirixían ao interior de Sicilia, a distancia que hai entre Serradifalco e Porto Empedocle, a súa cidade natal, e bautizouna logo como a “bicicletta della libertá e della legalità”.
Os herdeiros de Calogero Montante, donos hoxe do Gruppo Montante, que forma parte da MSA, empresa líder no mercado italiano de amortiguadores para vehículos industriais e ferroviarios, fixeron recentemente unha reproducción limitada da bicicleta de Camilleri, un modelo denominado Kalos no seu día, e entregáronlle o primeiro exemplar, a Kalos MU001, ao creador do personaxe Montalbano. Outros exemplares tamén lles foron ofrecidos despois ao presidente da República Italiana Giorgio Napolitano, ao presidente do Senado Franco Marini, ao presidente da Comisión de Asuntos Institucionais do Senado Enzo Bianco, ao xefe da Policía Antonio Manganelli, ao comandante xeral dos Carabinieri Gianfranco Siazzu e a algún alto representante da industria italiana.
O propio Camilleri lembrou a Montante orixinal con estas palabras: “Non c’era piu l’asfalto, se l’erano portati via i cingoli dei carri armati e il suolo era letteralmente coperto da frammenti metallici. Pensai che avrei forato almeno un centinaio di volte prima di arrivare. Non ferai mai, la bicicletta non subi nessum guasto meccanico. Un miarcolo che si ripetè quattro giorni dopo quando rifeci la stessa strada per andare a dire a mia madre che papà era vivo. Ma che splendida bicicletta! Era robustissima e leggera, elegante, funzionale. Quelle biciclette erano stato farbbricate proprio a Serradifalco dalla dita fondata da Calogero Montante e che alle loro spalle c’era una storia di successi. Sia gloria dunque alle biciclette Montante!”.
Andrea Camilleri lembra da seguinte maneira aquela aventura ciclista: “Tres días despois de que os americanos desembarcasen en Sicilia, aquela noite entre o 9 e o 10 de xullo de 1943, chegaron as vangardas comandantes do xeneral Patton, que veu en acción de presencia; chegaron a Seradifalco, un país no centro de Sicilia, onde eu estaba coa metade da miña familia mentres que o meu pai ficara en Porto Empedocle e, estando na capitanía do porto, non podia moverse. Como non sabiamos nada do meu pai dende había vinte días, agarrei una bicicleta na casa da miña tía onde me hospedada. Era unha bicileta Montante e cun curmán meu, que levaba outra bicicleta que lle pertencía, mentémonos na estrada a contramán literalmente porque en realidade era unha teoría infinita de medios aliados: camións e jeeps que avanzaban pola estrada que antes se retiraran as tropas italianas e alemanas e, canto máis avanzabamos, menos xente había pola estrada. Só había fragmentos de metralla cando, xa a dous kilómetros de distancia, o meu primo pinchou e eu, en cambio, non pinchei. Á terceira pinchadura do meu primo deixeino e proseguín coa miña bicicleta que, durante 50 quilómetros, non me traicionou nunca nos restantes 50 quilómetros.
Chegado a Porto Empedocle, atopei o meu pai e logo volvín para atrás. Foi unha cousa desesperada, tiña 17 anos naquela época e pregunteime algunha vez por que fixen aquilo. Polo meu pais, sen dúbida. Tiraba a roupa mentres corría, facía calor, cheguei a Agrigento e vin Porto Empedocle onde non se vía máis o mar. Eran as naves, tantas naves que un labrego que estaba ao meu carón dixo: ‘Pódese ir a Túnez a pé”, e era certo. Camiñando de nave en nave, chegaríase. Logo téñome preguntado que había máis aló de todo aquilo. Era moi simple, eu era un rapaz de 17 anos que quería saber, vindo do fascismo, o que era a democracia, que era a liberdade, todo moi extremadamente simple, era esta ansia pura a que estaba dentro de min”.

viernes, octubre 24, 2008

Constantino García

Daquela tamén fumaba eu en pipa e algunhas veces intercambeabamos tabaco. Eu ofrecíalle Dunhill e el regalábame Borkum Riff, se non lembro mal. Atopabamonos moito pola praza do Toural e Constantino García sempre me preguntaba se sabía algo máis do que aparecía nos xornais sobre tal ou cal cousa das que marcaban a actualidade.
Foi, logo de Enrique Vidal Abascal, Carlos Alonso del Real, Núñez Puertas e poucos máis, un dos primeiros catedráticos de Santiago que se apearon daquela solemnidade badoca que os caracterizou durante moitos anos despois da guerra civil, e o que mellor soubo meterse no caldo da cutura galega. A Constantino García, que era asturiano de Oviedo e quixo facerse galego universal, debémoslle a fundación do Instituto da Lingua Galega e moitas cousas máis, pero sobre todo débeselle o ter inspirado e posto a andar unha escola de lingüistas e sociolingüistas sen os que a Galicia que veu despois, a da autonomía e o nacionalismo, non sería quen de avanzar o que avanzou na investigación e na normalización da súa lingüística. Tería habido un Antón Santamarina, unha Charo Álvarez ou un Manuel González –só por poñer tres exemplos– sen que Constantino García deixase de ser "carballón" para converterse en "picheleiro"?
O caso é que se nos foi. Constantino García morreu aos 81 anos. Un día destes aínda hei volver a fumar unha pipada na súa memoria. Con Dunhill ou con Borkum Riff. Tanto nos ten xa aos dous.

jueves, octubre 23, 2008

Irisarri, profundamente autoritario

Andan á greña os dous socios do goberno municipal de Ferrol. Di Iolanda Díaz, primeira tenente de alcalde, que o alcalde socialista Vicente Irisarri é “profundamente autoritario”, “irreflexivo” e goberna “por decreto”.
Nunha entrevista con ela que publica hoxe El País, a líder esquerdista acusa o seu socio de goberno de excluir “sistemáticamente” a IU, mesmo nas áreas da súa competencia, e sostén que Irisarri non acepta a negociación, quere que se faga só o que el diga e non está acostumado nin a negociar cos seus. Díaz explica o que está a pasar dicindo que Irisarri “nunca estivo en politica e nótaselle". Para ela é “un home profundamente autoritario, e iso en política non conduce a nada”.
A corda estase tensando tanto que a coalición gobernante en Ferrol pode romper nos próximos días. O alcalde acaba de gastar arredor de 8.000 euros nunha campaña institucional “para defenderse a sí mesmo”, segundo opina Iolanda Díaz, e négase a baixar os altos salarios cos que dotou o aparato directivo municipal cando chegou á Alcaldía.
Se o alcalde anterior, o nacionalista Xaime Bello, gañaba 45.000 euros anuais, unha das primeiras medidas adoptadas por Vicente Irisarri foi subir ese salario a 73.000 euros. A remuneración dos concelleiros con dedicación exclusiva pasou de 35.000 a 50.000 e a dos membros da oposición medrou de 21.000 a 30.000 euros. Estes estipendios, aplicados nunha cidade que non remata nunca de saír dunha longuísima e profunda crise industrial e económica, foron moi mal vistos pola opinión pública e IU, que orixinalmente votou a favor da subida, agora está empeñada en rebaixar os salarios políticos municipais por mor da crise.

miércoles, octubre 22, 2008

Adolfo Domínguez ten teas de araña no cerebro

Adolfo Domínguez. Tan candido el. Tan espiritual. Se ata parece un místico derivado de San Juan de la Cruz. E resulta que nos sae pedíndolle aos seus traballadres que apreten o cinto renunciando aos aumentos salariais que lles corresponderían por lei no ano que ven. Fódase pa o sesentaoitista da moda galega! Levo toda a miña vida presumindo de gastar roupa da súa marca e se cadra chegou o momento de ir pensando en poñer outros trapiños. O malo é elixir sustituto porque o que é vestido por Zara non acabo de verme.
Adolfo el pinturero, que tanto se fai rico vendendo camisas e pantalóns como escribe unha novela ou se atreve a contarnos a todos o que aprendeu de cine nos seus tempos de París, salnos agora como un intérprete máis da Escola de Chicago, a daquel Milton Friedman que causou máis mortes ca guerra do Vietnam, e dille aos seus traballadores que hai que conxelar os salarios do ano 2009. Pero cando conxelou el as súas gañancias? Nos anos de vacas gordas non se lle ocorreu dicirlles aí están esas plusvalías para que as repartades, e agora quere que lle axuden a seguir facéndose rico. Xa se sabe, entre outras cousas porque unha dona do seu oficio xa o adiantou, o seguinte paso vai ser que os constribuíntes carguemos coas súa debilidades. O de sempre, as gañancias, para os gañadores e as perdas para os perdedores. Home eu pensaba que Adolfo Suárez, digo Hitler, digo Domínguez ía saír con algo diferente ao que sacaron os banqueiros que nos levaron á quebra. A enruga seguirá sendo bela, pero o inventor do invento demostrou que ten teas de araña no cerebro.

Caterva de dinosaurios

Para os que me len decote non é novidade que diga que admiro o xornalista Raúl del Pozo, co que gardo unha vella e sincera amizade pola que me sinto orgulloso. Acostumo traer aquí algunha vez os artigos que publica no xornal El Mundo, de paso de que recomendo a súa lectura. Volvo facelo co que publica hoxe co título de Idiotas* e no que presaxia que o capitalismo hai dous séculos que agoniza, pero non morrerá nunca "con esa estampida de dinosaurios motorizados".

*Pódese ler pulsando sobre a ilustración.

martes, octubre 21, 2008

As contas da Gran Capitana Bugallo

En principio non me cae mal Ánxela Bugallo. Lembro que na Universidade tiña sona de boa organizadora de exposicións, por exemplo, ou de xestora ocasional de calquera cousa. O seu carácter é grácil, distendido, aínda que ás veces se presenta marcado por certo ar de princesa ofendida que seguramente provén desa timidez que a míudo fai que algunhas persoas parezan soberbias e diferentes a como son de verdade. A Bugallo –por fin é curmá do alcalde de Santiago ou non?– vai sempre vestidiña à la page, algunha vez semella recén saída do obradoiro de Agatha Ruíz de la Prada, e vela sempre dá a impresión de que está empeñada en pasar pola Victoria Armesto –sin libros publicados– da esquerda nacionalista.
Disque é odiada por Paco Rodríguez e que o amo da UPG ata quere chimpala da poltrona de Cultura, pero a ela non parece importarlle moito o que pense da súa persoa o político máis correoso da esquerda galega. Ánxela Bugallo aínda non saíu nunca no Hola, pero dame o corpo que algunha vez ha aparecer como aparecen as coristas, as princesas e os toreiros. Vocación de famosa se cadra non ten moita, pero case todo o que fai acaba merecendo o fulgor mediático. E iso que aínda non se meteu ninguén coa súa vida privada, que a fin de contas é a vida privada dunha Vip.
O caso é que esta conselleira de Anxo Quintana vai camiño de representar no bipartito o papel que lle tocou a Pérez Varela no goberno de Manuel Fraga. E xa me doe dicilo. Coa Bugallo non me casaría nunca, pero con Pérez Varela non me atrevería nin a botar unha partida de mus polo medo a que me birlase a carteira (facendo trampas coas cartas, quero dicir, non roubándome o hardware, que don Susiño non é de Fazai).
As contas da xa famosa e sempre increíbel viaxe cultural á Feira do Libro da Habana van rematar coa carreira política da Bugallo. E, senón, o tempo. Nalgún dos países con máis tradición democrática ca nosa, xa tería dimitido sen dúbida. En Italia quizais aparecería o seu nome escrito nalgunha folla relacionada coa Tangentopolis e en Francia ata Sarkozy a chamaría a capítulo.
Do que faltaba por saber, La Voz de Galicia descúbrenos hoxe que a conselleira de Cultura pasou polo cordón do seu corpiño a normativa autonómica en materia de contratación pública e incorreu en defectos de forma nos gastos contraídos para que Galicia participase como convidada na última edición da Feira do Libro da Habana. Omitíu o procedemento e as formas da Lei de Contratos e obviou o preceptivo trámite de fiscalización previa que correspondía a estes gastos. Todo un comportamento exemprar o da conselleira de Cultura, que mintíu, ademais, no Parlamento cando dixo que a viaxe custara 1,28 millóns de euros. A Intervención da Xunta documenta xa unha cifra global de 1.494.916 euros, 208.000 máis dos que dixo a conselleira, e hai que engadir aínda outros gastos que corresponderon ao desprazamento da Real Filharmonía (200.000 euros), a publicacións (97.300) e aluguer de instalacións (27.973). Ou sexa, que no canto do 1,28 millóns de euros que dixo a titular de Cultura no Parlamento que custara a operación habaneira, as arcas públicas pagaron por ela 1,82 millóna. Non serán as contas da Grande Capitana Bugallo, pero parecer paréceno.

lunes, octubre 20, 2008

Isto é Eldorado

Entre as facturas que nunca acaba de presentar a conselleira de Cultura sobre a famosa viaxe a Cuba e o coche novo que lle van comprar ao presidente da Xunta, pode parecer que segue sen haber crise económica e que a definitiva construcción da Cidade da Cultura está asegurada aínda que a multiplicación dos seus custos acabe sendo unha serie infinita.
De mojitos, escritores e artistas convidados a viaxar ao país das mulatas xa se ten falado moito. Agora o que chama a atención é que ao presidente da Xunta lle vaian comprar un coche oficial que custa 480.000 euros, despropósito en tempo de crise que acaba de denunciar o PP. Din os da Consellería de Presidencia que “o custo exacto non se di nunca por motivos de seguridade”, estrambótico razoamento que fai pensar en se os de Méndez Romeu non andarán pensando que os contribuíntes somos parvos. A seguridade relacionada con que se publique o que custa un coche oficial ou o prezo da escopeta dun garda civil?
E logo está a outra razón esgrimida: “É normal que o presidente teña un coche oficial, como todos os demais presidentes. É un vehículo blindado e con características particulares porque ás veces ten que circular a velocidade máis elevada ca normal”. O da primeira frase non ten discusión. Coche oficial téñeno, en efecto, todos os presidentes das comunidades autónomas que son, por certo, máis dunha ducia. O de que ten que circular a máis velocidade do normal xa entra no que ata pode parecer unha perversión da moral pública. Os condutores dos coches oficiais dos presidentes autonómicos non teñen que respectar, coma todos, o Código da Circulación? Por non facelo, o coche que utilizaba Manuel Fraga xa atropelou a máis dunha persoa nos seus tempos de rei de Galicia. Quere facer o mesmo Touriño?
Algo de razón leva o PP cando sostén que “Touriño solidarízase así dun curioso xeito con centos de miles de galegos que non chegan a fin de mes. De feito, tanto se solidariza que, mentres que o 80 por cento da cidadanía galega pasa apuros para pagar os seus recibos de luz e auga pola subida das hipotecas e pola inflación desbocada que padece Galicia, el cómprase co diñeiro de todos un coche que equivale ao soldo medio íntegro anual de 25 dos galegos para os que goberna”.

sábado, octubre 18, 2008

Galicia is different

Cóntanme que na Radio Galega, esa ponla das emisoras públicas que controla directamente o BNG e que eu escoito moi poucas veces, volven a medrar as prácticas censoriais na elección dos colaboradores opinantes. Lémbrase alguén de como botou o director da emisora, Virxilio Costas, ao que agora alguén lle chama protomártir Carlos Vázquez? Pois polo mesmo camiño a Broadcasting National Galician (BNG) acaba de devolver ás súas casas dunha tacada a Xusto Beramendi, Antón Baamonde, Bieito Iglesias, Xan López Rico, Xosé Manuel Sarille e Suso Veiga.
Pero non eran todos estes colaboradores abondo amigos da formación política de Quintana? Entre todos eles eu non vexo a ningún quintacolumnista do PP ou do PSOE, e ata podía consideralos en conxunto e por separado coma un bo feixe de compañeiros de viaxe do nacionalismo galego. Por que os bota entón Virxilio Costas sen que a ninguén se lle ocorra botalo a el?
Mágoa de medios públicos galegos, sempre condeados a seren meras campás de resonancia da propaganda dos que teñen a tixola polo mango e o mango tamén. Acabo de estar en Italia e vin o magnífico programa de televisión que se chama L'Infidele e que emite La 7. Nin co PP vimos antes nin vemos agora co PSOE e co BNG, nin veremos nunca probablemente, unha cousa igual en Galicia. Ser diferentes é ser existentes, din que dicía Vicente Risco. Pero por que temos que selo tanto? Xa o dixera Fraga cando era ministro de Franco e falaba en inglés: Spain is different. Pois Galicia por aí lle anda.

jueves, octubre 16, 2008

Ciao, Ramiro

O tren que me levaba o sábado pasado dende Milazzo a Cefalù, no norte de Sicilia, estaba a piques de entrar nun tunel cando me soou o teléfono. Era Antón Louro, deputado do PSOE, que me chamaba para avisarme de que Ramiro Fonte acababa de morrer. Foi como se me deran unha xostrada na alma. Ramiro era unha das poucas persoas ás que eu lle quería moito e sabíame correspondido por el.
Ultimamente vímonos pouco. Tiñamos pendiente unha cita en Vigo que non se cumpríu pola miña culpa. Non puiden asistir á homenaxe que lle fixeron en Ferrol porque estaba navegando daquela por augas de Grecia, e tampouco cheguei a tempo de irlle ao enterro porque estaba baixando de Lipari a Palermo cando morreu. Agora só me queda a lembranza daquel mozo entrañábel que coñecín en Santiago nos derradeiros anos setenta cando xa empezaba a ser o gran poeta galego que agora é. E a grande e boísima persoa que sempre foi Ramiro Fonte.
A súa memoria estará sempre na miña mente o no meu corazón. Somos moitos os que seguiremos querendo a Ramiro. Os seus versos estarán con nós e cos que veñan despois. A onde sexa que estea, mándolle esta flor que collín en Lipari para el. Eolo díxome que parou de soprar para que a súa alma puidese subir tranquilamente ao ceo. E Vulcano desmentíume categóricamente que estivese gardando a boca do inferno. Coido que ata Stromboli acendeu unha candea especial polo poeta de Pontedeume.

miércoles, octubre 08, 2008

Eolias

Non se vos pode deixar sos. Voume a Lipari e o chòfer dunha autoridade local de Vigo ponse a correr a 120 quilòmetros por hora onde non podìa pasar de 50. E dinme que non foi o coche do alcalde Abel Caballero senòn o do tenente alcalde Domìnguez. Que màis dà? Nesta materia son todos iguais.
Efectivamente, ando polas Eolias. Hoxe non podo cargar ningunha foto porque non disponho de tempo. Esta noite navegarei arredor do volcàn Stromboli, despois de pasar a tarde na illa de Panarea. A ver se podo facervos pronto algunha crònica. Onte comìn un peixe espada à maneira de Lipari que estaba para morrer de gusto. Falando de morrer, acabo de visitar o cemiterio de Lipari. Impresionante.

viernes, octubre 03, 2008

Sicilia outra vez

Seica en Betanzos andan tirando as fachadas das casas históricas. Estragaron a da Casa Gótica, por exemplo. O propietario tapáraa cunha lona o 31 de xullo e, ao destapala, descubriuse a tostada. O Concello agora pon o grito no ceo, pero non puido facer algo antes de que a piqueta levase por diante un dos edificios máis simbólicos da antiga capital provincial galega?
Eu, dentro dunhas horas, viaxo a Barcelona. Dumirei en Vlanova i la Geltrù. O sábado chegarei a Palermo á hora de comer. E, dende ali, a Milazzo, dúas horas de tren, para coller o barco que me levará a Lipari, se as previsións de ventos fortes non impiden a singradura. En Lipari estarei toda a semana que vén. Irei contando se atopo por alí lembranzas de Edda Ciano ou dos irmans Rosselli. Como tamén andarei polas illas veciñas de Stromboli e Vulcano, veremos se atopo algún recordo de Roberto Rossellini e Ingrid Bergman. Sempre ha haber algún internet point dende o que escribir algo neste recanto.

miércoles, octubre 01, 2008

Branquiña


Branquiña era unha gata amiga miña. A nai de Bianca, un dos gastos cos que durmo eu na cama. Ela descendía dunha estirpe de gatos que me deixou de herencia o meu veciño Pepe cando morreu. Un conxunto de gatos semilsalvaxes aos que eu lles seguín dado de comer. Iso foi no ano 1997 e, dende entón, aquela herencia convertiuse nunha colonia de gatos que só a min me custan varios euros cada mes para alimentalos.
Porén, houbo algunha persoa desalmada que debeu pensar que a natureza hai que mandala ao paredón de vez en cando. Branquiña caiu nunha trampa de caza que a conedenou a ter dous meses de vida en tortura. Un deses lazos que, polo que me contan os que saben diso, son máis frecuentes do que sería desexábel. O caso foi que Branquiña rematou coa barriga apretada por un cordeliño que rematou producíndolle unha peritonitis contra a que eu non puiden facer nada de todo o moito que intentei.
Non sei nin quero saber quen foi o culpábel, áinda que o adiviño, pero someto á consideración de quen é capaz de facer tal cousa se paga a pena ser humano para cometer tamaña atrocidade. E gustariame saber unha cousa: gustarialle a alguén dos que van en coche que lle apretaran o cinto ata reventarlle as tripas?
Branquiña foi un exemplo de vida animal no seu paso por este mundo. Quen a mandou morrer seguramente non pasa de ser un terrorrista disimulado debaixo do chapeu de cidadán normal e corrente. Sinceramente, se algunha vez chego a saber quen foi, non lle perdonarei a súa felonía.