domingo, marzo 07, 2010

O ego máis cuidado da literatura española, e por que Marina Castaño non chegou a traballar na Ser

Detective crepuscu-
lar
, alguén que frecuenta este blog dende Barcelona, pregúntame que me parece “o ego revolto máis cuidado e traballado da literatura española”. Refírese, claro está, a Camilo José Cela e cita, para iso, un artigo de Javier Marías recentemente publicado no sumplemento dominical de El País, no que un escritor que no seu día foi vapuleado polo autor do Pascual Duarte deixou escrito este longo e envelenado párrafo:
“Entre nosotros fue Cela el escritor que más se preocupó por quedar, y a ello dedicó buena parte de sus energías. Inseguro de su valía, conservó, ordenó y archivó sus originales y cartas, se afanó por que en su colección no faltase una sola edición de cualquiera de sus títulos, por insignficante que fuese. Hasta escribió a mano, y a destiempo, el único original que había perdido o regalado, el de la familia de Pascual Duarte, convirtiéndose así en un extraño falsificador de sí mismo. Según las últimas noticias, cuanto atesoró con megalomanía y obsesión en la Fundación Cela, recaudando dinero público para su construcción, empieza a deteriorarse y a ser víctima de la incuria y la bancarrota. Y al parecer casi nadie se molesta en visitar su sede. Murió hace sólo ocho años y además recibió el Premio Nobel, pero no estoy seguro de que se lo (sic) lea ya mucho. Que algo dure hoy diez años es un milagro, quizá –salvo excepciones incomprensibles– la forma máxima de la posteridad”.
Á parte de que Javier Marías practique con este texto o seu persoal arranxo de contas con Cela, que algunha vez mallou nas súas costas estando en vida, por desgraza, leva algo de razón no que di. Todos sabemos que ao único Premio Nobel galego o seu ego revolvíaselle como correa de porco no lume. Eu, que algo aínda o tratei, podo soster que, porén, Cela gardaba dentro do seu peito un corazón tan grande polo menos coma súa barriga de antaño. Logo chegou onda el Marina Castaño e a súa vida comenzou a ser outra cousa.
Unha boa mostra dese cambio quizais a atopemos no que conta Juan Cruz da parella no seu libro Egos revueltos. Arredor de 1988, Eduardo Sanmartín, daquela subdirector de El País, mandoule a Cruz viaxar a Santiago para entrevistarse con Cela e pedirlle que fixera unha viaxe da que saíra unha serie para ser publicada no xornal de Polanco. O escritor podía elexir a viaxe que quixese facer e o xornalista ía onda el para tomar nota das condicións en que debería levarse a cabo. “Non tería que ser á Alcarria, para que, A Alcarria xa a tiña mirado e contado varias veces”, apunta Juan Cruz no seu libro.
Cela recibiuno no Hostal dos Reis Católicos “coa altivez propia dun home que se sabe poderoso” e, ao seu carón, ía “unha muller menuda, loira, de andar tamén miúdo, pero co semblante poderoso, decidido, alguén que sen dúbida adquirira parte da autoridade do home que levaba xa omo parella”. Don Camilo presentoulla pronunciando só dúas palabras:
–Juanito, Marina.
Díxolle Cela que era unha xornalista que lle ía axudar na viaxe que El País lle andaba propoñendo, e, despois do saúdo, fóronse os tres comer nécoras e outras finas viandas ao restaurante Vilas. Cando estaba no medio da escachifa dos crustáceos, Cela sacou do peto o papel no que levaba anotadas as condicións que pedía para aceptar a serie de artigos que lle estaban pedindo. E leuno, entre nécora e nécora. “Para hacer el viaje a las Cinco Villas –publica agora Juan Cruz tenía que disponer de un automóvil supermirafiori testarrosa, las dimensiones de la cama del hotel han de ser éstas, y además ustedes tienen que conseguirle trabajo en la Ser a Marina Castaño, que es periodista. El proyecto no se llevó a la práctica porque luego no sólo vino el verano sino que más tarde se produjo el Nobel y ya aquél fue un torbellino que don Camilo aceptó como una manera más que tiene la victoria de manejar el destino de los hombres”.
E o das mulleres porque, grazas a iso, Marina Castaño nunca chegou a formar parte do cadro de persoal da Ser.

No hay comentarios: