O Hamlet e a Telefónica

Na comisión da Cidade da Cultura fálase de case todo. De Bárbara de Bragança, de Fernando VI, de garaxes de Nova Iork, de Johan Cruif e dos balóns hexagonais. De todo o que faga falta para non falar segundo lle conveña ao compare-
cente. Na sesión de hoxe ata se falou de min (Thanks very much!, deputado Cerviño). Mágoa, porén, que non se fale todo o que sexa preciso para esclarecer a verdade do “gaiasazo”.
A Tuco Cerviño, persoa a quen eu lle quero ben de toda a vida, a el e ao seu irmán Carlos, que entregou a súa vida profesional á colaboración con varios pobos latinoamericanos, toocoulle hoxe baixar da vicepresidencia da mesa para facer de “inquisidor” –na práctica fixo de avogado defensor– nas comparecencias do secretario xeral e do Patrimonio da Consellería de Economía e Facenda, Xoán Hernández López, e de Carlos Alberto Amoedo Souto, secretario xeral da Consellería de Cultura e Deportes e secretario do Padroado da Fundación Cidade da Cultura.
Cerviño estivo inxenioso. Levou na súa carteira deputacional unha guía telefónica da provincia da Coruña e unha edición de peto do Hamlet de Shakespeare da colección Austral e brandíunas para loitar contra os muíños de vento que lle presentaba o voceiro do PP, López-Chaves, que hoxe volveu a repetir instantes de dialéctica entretida. O socialista, máis ou menos, mantivo con el o seguinte reto quixotesco: “Vostede quéixase de que o proxecto actual da Cidade da Cultura ocupa nove follas e di que o de antes era enormemente máis groso. Eu teño aquí a guía telefónica que ocupa moito espazo e unha breve edición do Hamlet. Xa me dirá cal das dúas é máis importante”. Estivo ben o golpe, aínda que non acabei de entender ben porque teñen que ser comparábeis Shakespeare e as comunicacións a distancia actuais, como non sexa por aquilo de que algo cheira a podre na Telefónica.
A de hoxe foi unha sesión divertida. O secretario da mesa, que para algo é psiquiatra, non parou de rirse, e con razón. Os médicos –Tuco Cerviño tamén o é– case sempre saben darlle á vida política unha dimensión hedonística que quizais os leguleios e os contadores de fabas da economía non senten aprezo por ela, pero que os contribuíntes que andamos polo medio da escaleira sabemos agredecer case sempre.
Do resto, pouco hai que contar que non se poda ler seguramente nos xornais de mañá. Estivo concreto e comedido o secterario xeral de Economía e Facenda, e algo máis espallado o da Consellería de Cultura, que ata se permitíu a licenza de rematar a súa última intervención dicindo que “con isto podo dar por concluída a miña comparecencia”. Como fagan coma el todos que faltan por desfilar polo Hórreo, a presidenta, que hoxe andaba algo collida polo trancazo invernal que aínda non existe, e a propia mesa enteira poden baixar tomar café tranquilamente que xa se ocuparán os comparecentes de determinar cando fica inaugurado o encoro.