Leña de árbore caída

Xa sei que non se debe facer leña da árbore caída, pero entón para que valen ás arbores caídas? A Emilio Pérez Touriño honrouno a decisión que tomou de dimitir asumindo a derrota electoral que padeceu hai un ano e quizais non tanto a paciencia que demostrou aguantando a soidade coa que tivo que apandar durante os últimos meses transcurridos desta lexislatura no Parlamento. Para facer o que acaba de facer, se cadra era mellor que non esperase tanto tempo a facelo.
Dito isto, hai que engadir que a súa volta á Universidade podería constituír un exemplo de coherencia política e persoal nun representante democrático que regresa ao seu punto de partida, que non é máis ca o seu lugar de traballo, a súa digna profesión. Pero o caso é que Touriño non volve á USC, que algunha vez lle negou o emprego de catedrático, por libre decisión senón porque a política galega arredouno dos seus cercos de poder. Neste sentido, quizais non poda haber algo máis significativo que a desoladora imaxe do seu derradeiro día parlamentario véndose aplaudido polos representantes do PP, algún do BNG e ningún do seu propio partido. Debeu ser duro para un home que sempre tendeu a pensar que a súa figura xa formaba parte da iconografía sagrada de Galicia.
Porque hai que dicilo sen medo a que se poda tomar por unha falta de respecto, que en ningún caso é: a Emilio Pérez Touriño, na política, perdeuno a soberbia persoal. Recibiu a andanada de merda que lle lanzou a dereita por mor da súa nunca ben explicada afección aos coches blindados e aos depachos de polígono financeiro, e limitouse a sentirse ofendido sen tomar a mínima molestia en responder como cumpría. Desengánense el e os poucos seguidores que lle deben quedar: ese foi o principal causante da súa derrota. O bipartito non foi o bo goberno que Galicia merecía, pero rematou fracasando simple e claramente polas actitudes sobradamente oufánicas das súas dúas cabezas máis visíbeis: el e Anxo Quintana. Os dous, iconicamente asociados a coches blindados e a iates de luxo que lles supuxeron unha sarna que nunca souberon –ou non lles deu a gana– rascar porque lles pareceu demasiado humillante aplicar algunha loción ZZ e acabaron coméndoos as pulgas que expandiron xornais como o ABC.
Antes de que descagara sobre as nosas costas a crise económica, xa nos chegara a crise política. Estamos gobernados por políticos de medio pelo que case nunca saben canalizar as ideas e a gobernanza cara a un desenvolvemento social, cultural e político que nos abra as esperanzas propias dun mundo de grandeza moral e de expectativas engaiolantes. Non hai máis que ver e escoitar o que din e o que fan altos cargos coma os dous conselleiros Varela de Feijóo, a ministra de Cultura de Zapatero ou Beatriz Mato e Xavier Guerra, por poñer exemplos, para decatarse que pasaron os tempos de Tierno Galván, de Santiago Carrillo, de Felipe González, de Alfonso Guerra, de Adolfo Suárez, de François Mitterand, de Mario Soares, de Jordi Pujol, de Xosé Manuel Beiras e ata de Manuel Fraga Iribarne, con todos os seus defectos.
Tamén debe ser verdade que nós mesmos –a nosa sociedade– xa non somos o que eramos. E se cadra Touriño non foi máis ca un reflexo do que nos pasa a todos. Algo non anda moi ben cando o que acaba sendo presidente de Galicia, como lle pasou a Feijóo, ten que preguntar por que as vacas levan nomes femininos.