martes, mayo 13, 2008

Chistes de Galegos


Na edición electrónica d’A Nosa Terra leo hoxe que “a colectividade galega de Buenos Aires, motorizada –e logo, andará en Vespino?– polos seus integrantes máis novos, repudia no derradeiro día da Feira do Libro a edición do volume Superchistes galegos, do autor Pepe Muleiro”. O semanario nacionalista engade que “a manifestación será diante de Editorial Sudamericana que vén publicando dende hai anos libros con contos humillantes para os galegos e as galegas”.
En realidade, esta é unha vella historia. Pepe Muleiro, pseudónimo do xornalista arxentino-español Ricardo Parrotta, publicou este libro hai preto de dez anos e, dende entón, foi acadando sucesivas reedicións con gran éxito de vendas. Non é, en efecto, unha obra de arte nin unha publicación que estea destinada a consagrar definitivamente o invento de Guttemberg, pero seguramente merece menos aínda a propaganda que lle van facer os do BNG de Buenos Aires montando unha manifa contra a súa distribución. Un libro no que aperece un chiste que di que, se un está nun cuarto con Hitler, Osama Ben Laden e un galego, e ten unha pistola con dúas balas, a quen hai que tirarlle dúas veces é ao galego “para non correr riscos”, seguramente lle ía máis acaído o desprezo que a propaganda, pero aló eles.
O curioso é que eu coñezo a Ricardo Parrotta e non me parece precisamente un inimigo a bater. Durante un tempo foi un dos “cerebriños” que lle axudaron a medrar ao editor Antonio Asensio, para o que concebíu e deseñou un simpático e corrosivo suplemento da revista Interviú que se chamaba Sal y Pimienta. Xunto co Gordo Chimirri e outros arxentinos que chegaran a España fuxindo da dictadura militar que arrasou o seu país, Parrotta foi un dos que máis contribuíron a remozar o xornalismo español da transición á democracia. Ata tivo algo que ver con Galicia, pois foi un dos que deseñaron a transformación do xornal coruñés El Ideal Gallego cando empezou a saírse da órbita da histórica Editorial Católica.
Ricardo Parrotta, dende entón, publicou 90 libros –40 deles firmados como Pepe Muleiro–, presentou e dirixíu programas de televisión en Buenos Aires, asesorou empresas de comunicación, fixo de todo. Incluído o gañar moitos cartos a conta dos chistes de galegos. Coido que aínda van engrosar máis as súas contas se se empeñan en manifestarse contra el.

PD: Algúns títulos de Parrotta: Las mejores anécdotas del Rey, Nuevas anecdotas del Rey, Las mejores anécdotas del Príncipe.

13 comentarios:

Anónimo dijo...

Soy argentina y gallega. Me parece que todo esto es un dislate. Primero: los gallegos en Argentina son todos los españoles, TODOS. Segundo, no existe animadversión ni discriminación ni nada que se le parezca. CASI TODOS TENEMOS SANGRE GALLEGA EN ARGENTINA. Si sólo se manifiestan 50 personas, me atrevo a decir que son las únicas que todavía no entienden el humor argentino. Nos reímos de nosotros, no encanta reirnos de nosotros. Damos mil vueltas a las cosas y a todo le sacamos punta. Y el reirnos con los chsites gallegos es reirnos de NOSOTROS. Somos todos gallegos, en el amplio sentido que le damos al termino: españoles. Así que basta de darles vueltas al tema, no la tiene. Y conociendo la idiosincracia argentina, a la que pertenezco, cuanto más zapateen 50 más chistes se harán. Y cuando nos queremos seguir riendo de nosotros contamos todos los chistes que sabemos e inventamos los que falten sobre el argentino y su relación con su ego. Y nadie se manifiesta, acá tambien se hacen esos chistes sobre argentinos y los festejo y si son buenos me hacen gracia, Y NO PASA NADA. Vivi hasta los 26 en Argentina y jamás he visto que se trate mal a un gallego ni que se hable "en serio" mal de uno. Ni gallegos ni españoles. PERSONAS. Ya está bien de querer fortalecer el sentido de pertenencia "inventando" un enemigo. En todo caso, los argentinos no sentimos a los gallegos así,...si gallegos somos todos. Por Dios

Anónimo dijo...

Non, señora...

Descúlpeme pero se ben é certo que hai teólogos que afirman que Deus ten un certo sentido do humor, non teño eu noticia ningunha de que faga chistes.

Así que non, non...

Por Deus, neste caso, non.

(Se cadra, polas Ánimas. E desculpe que non lle explique o chiste, que non é nada universal, unicamente galego)

Mire: o trato que recibiu a emigración en Arxentina deu moi boa literatura. Sobre todo en Italia. Por tanto, non nos extendamos...

Pero afirmar que quen se ri dos galegos en Arxentina se está a rir de si mesmo...

(En fin, tampouco a iso lle quero poñer adxectivos)

Mellor deixémolo.

Grazas polo seu tempo, e un saúdo a todos.

Almiral Mouchez

Anónimo dijo...

Eu creo que os do BNG de Buenos Aires están a recibir instrucións de Aymerich, o metepatas oficial do Bloque.

Anónimo dijo...

Boas tardes.

Son Almiral.

Desculpen que volva intervir de novo.

Ademais de saudalos, quería deixarlles un par de recados.

1) Podería dicirme, Don Perfeuto, como me podo subscribir á revista esa nova na que escribirá vostede?

2)Deixou un saúdo por aquí unha querida contertulia doutro foro, Doña Ovelliña, á que lle mando todo o meu afecto. E se ela non chega a ver isto, querería eu dicirlles a todos vostedes, en calquera caso, que oxalá poidamos contar aquí coa presenza dela, porque en verdade é unha intelixentísima contertulia,que fixo gala de todo o seu talento nun lugar do Ciberespazo no que temos pasado moitos horas fermosísimas, pero que despois se foi estropeando un tanto, espero que temporalmente.

Boas tardes a todos.

Almiral Mouchez

Anónimo dijo...

Meu querido Alimral:
Os de Ézaro Ediciones, casa petrucia da revista "Galegos", dinme o seguinte a respecto de subscripcións:
O prezo de subscripción anual é de 60 euros (catro números a 15 euros). Non se cargarán en ningún caso gastos de envío. O correo electrónico da editorial é: infor@ezaroediciones.com.
No seu caso, mon cher Almiral, xa lle reservei un exemplar do númeero 1 que lle mandarei de agasallo un día destes.
Saudísimos.

Anónimo dijo...

Correción de erros:
non é
infoR@ezaroediciones.com
é
info@ezaroediciones.com

Como din un amigo meu:

FI DI RITAS
Onde di Fo do Rotas
debe decir
Fu Du Rutus

Anónimo dijo...

Obrigado, meu querido Perfeuto.

Conten coa miña subscrición.

Almiral Mouchez

P.D. Estou nun cibercafé deses, e desde aquí entrei moi facilmente ao seu blog. Son bastante torpe para as cousas da Rede, pero debe de ser que por aquí ten vostede tamén seguidores.

Anónimo dijo...

hola

Anónimo dijo...

Hola!
Soy Ricardo Parrotta o Pepe Muleiro.
Gracias Perfecto Conde por tu comentario.
Es verdad: no soy un enemigo.
Mi intención no es pegarle dos tiros a un gallego.
Ni a nadie.
La posibilidad de que alguien piense que un chiste es una historia real, tiene serios inconvenientes para analizar la realidad.
La situación de Hitler, Bin Laden y el gallego en una habitación es tan descabelladamente descabellada que precisamente lo descabellado es el mecanismo del chiste.
Un chiste es un chiste, es un chiste, es un chiste.
Como una rosa es una rosa, es una rosa, es una rosa.
Defender un chiste es tarea baldía, inútil.
No hace falta decir que uno tiene un amigo negro para demostrar que no es racista.
Como sabes, Perfecto, mi carrera como periodista acumula 43 años de enfrentamientos con todos los fascismos y todas las censuras.
Es madrugada en Buenos Aires y siento cierta incomodidad, alguna conocida inquietud.
De una forma indirecta , aunque crea que se trata de una tarea baldía, me sorprendo defendiendo los chistes.
Y esto me produce esa inquietud ya conocida: hay en las calles y en ciertas manifestaciones una Neo Inquisición que ondea banderas inhóspitas.
Triste.
Todo lo contrario que los chistes.

Soy un recolector de chistes. Igual que el investigador que reúne anécdotas de la historia y las cuenta. Y a nadie se le ocurre condenarlo por contar lo que recoge.
Los chistes están en las calles, en los bares, en las gentes que prefieren la risa a la oscuridad.
Yo recojo esas risas.
Sigmund Freud, cuando los nazis quemaron sus libros, comentó:
- No me siento tan desgraciado. Al menos no me quemaron a mí.
Una fina ironía.
Cuando se queman libros hay ese tufillo a nazi en el aire que nubla la vista y ahoga algunas esperanzas.
Quemar libros no es un chiste.
Un chiste, si.
Cuando conocí Galicia comprendí por qué los gallegos de Argentina hablaban tanto de la morriña. Esa tierra es tan bella que sentir morriña es casi poco.
Los destierros son dolorosos siempre. El desarraigo es un castigo atroz.
Desterrar la risa es el peor de los exilios y los desarraigos.
A ti, Perfecto, un perfecto recuerdo de aquellos años en los que nos tocó estar con los ojos muy abiertos para derrocar las censuras, los inquisidores, y las balas de Tejero que fueron mucho más que dos.
Atravesamos aquella transición española contra toda forma de opresión.
Nos resultó bastante bien.
A pesar de esta inquietud que nos obliga a mantenernos alerta una vez más. No me resulta extraño. Cada tanto se agitan esas oscuras banderas
Nunca transité una alta literatura.
No pretendo que consideren la redacción de los chistes que recojo un hito en la agenda de Guttemberg.
Pretendo de una manera sencilla, llana y popular, decirle a los que quieran: Gracias por la Risa
Y gracias una vez más Prerfecto, por tu ecuanimidad y los recuerdos.
Ricardo Parrotta - Pepe Muleiro

Noé dijo...

interressante,
Moé

Anónimo dijo...

Yo soy de Lepe. ¿Cuentan los de BNG chistes de leperos? ¿Se ríen? ¿Piensan que somos realmente burros? ¿Se atreven? ¿Nos ofendemos? Deberían aburrirse menos y trabajar realmente en lo que deben, no buscando enemigos fantasmas. Los de aquí y los de allí. Compren el libro, léanlo y ríanse. Sean más sanos.

Anónimo dijo...

Ten toda a razon Parrota: un chiste é un chiste. E un aldraxe é un aldraxe. So alguén pouco informado ou cunha formación moi primitiva pode descoñecer a importancia que teñen estas chanzas na construcción dos estereotipos e no afondamento da discriminación. As credenciais xornalísticas do dono de casa e do "autor" non fan menos grave o que o "libro" fai.
Sodes os clásicos xornalistas-coorporativos: defendémonos entre nós, mesmo nas cousas indefendibles. Defendedes os vosos dereitos e a liberdade de expresión, pero xa sodes menos legalistas cos dereitos dos outros.

Anónimo dijo...

Para el anónimo que me precede:
Soy judío. Soy además de piel oscura, aindiada. Pero es que además soy medio argentino. Pero es que, encima, ¡además!, soy medio español, y en la Argentina, claro, de pequeño era el "gallego". Y aquí soy, claro, el sudaca sabelotodo psicoanalizado. Es que encima soy "un inmigrante", ¡¡¡aquí y allá!!! No contento con eso, más de un musulmán me ha dicho que tengo aspecto de árabe. Y si me tengo que definir: tirando a comunista.
Aún hay más: no soy diplomado, ni siquiera licenciado. Mucho menos "clásico periodista corporativista" (¡¡¡qué más quisiera yo!!!).
No ha publicado Pepe Muleiro chistes suficientes para retratarme en todos los ORGULLOSOS estereotipos que me representan y llevo en los genes y en las pintas. Te diré más: el estereotipo del gallego no le llega a la suela de los zapatos al mío en su conjunto. Mil veces más brutos deberían ser, para siquiera equipararse a mi tacañeria y mercantilísmo, mis borracheras indígenas, mi ego exacerbado con el Dios Maradona por testigo, mi todo por Alá, mis ganas de trabajar por menos de la mitad y quitarle el trabajo a los españolitos de a pie, mi ignorancia iletrada, mi sucia camiseta del "Che"...

He visto a negros sufrir por su color de piel, a inmigrantes bolivianos y argentinos ser miserablemente pagados por patrones españoles y/o gallegos, simplemente por el hecho de ser sudamericanos. A árabes marginados por ser "moros", a rumanos tratados como perros, a "rojos" exhiliados a la fuerza, asesinados y torturados por sus ideas políticas.

Jamás, y oportunidades no han faltado, he visto a un gallego discriminado por su condición. JAMÁS. Ni aquí ni allá.

Esa discriminación está en tu cabeza. Esa frágil e insegura cabecita.

Un chiste es un chiste.

Sé menos faltón, menos lobos, y si tienes algún complejo, háztelo mirar.
¡Que al final, tu y los que piensan como tu, dáis la idea de ser más perseguidos que un judío!

Se me olvidaba: es que además, ¡¡¡LA TENGO CORTA!!!
Un beso, papá.