lunes, mayo 19, 2008

Queimar libros non é un chiste



Ricardo Parrotta, autor do polémico libro Superchistes de gallegos, que firma co pseudónimo de Pepe Muleiro, acaba de mandarme a seguinte comunicación que recibo case con emoción e que lle agradezo sinceramente. Coido que é de interese xeneral reproducila aquí:

Hola!
Soy Ricardo Parrotta o Pepe Muleiro.
Gracias Perfecto Conde por tu comentario.
Es verdad: no soy un enemigo.
Mi intención no es pegarle dos tiros a un gallego.
Ni a nadie.
La posibilidad de que alguien piense que un chiste es una historia real, tiene serios inconvenientes para analizar la realidad.
La situación de Hitler, Bin Laden y el gallego en una habitación es tan descabelladamente descabellada que precisamente lo descabellado es el mecanismo del chiste.
Un chiste es un chiste, es un chiste, es un chiste.
Como una rosa es una rosa, es una rosa, es una rosa.
Defender un chiste es tarea baldía, inútil.
No hace falta decir que uno tiene un amigo negro para demostrar que no es racista.
Como sabes, Perfecto, mi carrera como periodista acumula 43 años de enfrentamientos con todos los fascismos y todas las censuras.
Es madrugada en Buenos Aires y siento cierta incomodidad, alguna conocida inquietud.
De una forma indirecta , aunque crea que se trata de una tarea baldía, me sorprendo defendiendo los chistes.
Y esto me produce esa inquietud ya conocida: hay en las calles y en ciertas manifestaciones una Neo Inquisición que ondea banderas inhóspitas.
Triste.
Todo lo contrario que los chistes.

Soy un recolector de chistes. Igual que el investigador que reúne anécdotas de la historia y las cuenta. Y a nadie se le ocurre condenarlo por contar lo que recoge.
Los chistes están en las calles, en los bares, en las gentes que prefieren la risa a la oscuridad.
Yo recojo esas risas.
Sigmund Freud, cuando los nazis quemaron sus libros, comentó:
- No me siento tan desgraciado. Al menos no me quemaron a mí.
Una fina ironía.
Cuando se queman libros hay ese tufillo a nazi en el aire que nubla la vista y ahoga algunas esperanzas.
Quemar libros no es un chiste.
Un chiste, sí.
Cuando conocí Galicia comprendí por qué los gallegos de Argentina hablaban tanto de la morriña. Esa tierra es tan bella que sentir morriña es casi poco.
Los destierros son dolorosos siempre. El desarraigo es un castigo atroz.
Desterrar la risa es el peor de los exilios y los desarraigos.
A ti, Perfecto, un perfecto recuerdo de aquellos años en los que nos tocó estar con los ojos muy abiertos para derrocar las censuras, los inquisidores, y las balas de Tejero que fueron mucho más que dos.
Atravesamos aquella transición española contra toda forma de opresión.
Nos resultó bastante bien.
A pesar de esta inquietud que nos obliga a mantenernos alerta una vez más. No me resulta extraño. Cada tanto se agitan esas oscuras banderas
Nunca transité una alta literatura.
No pretendo que consideren la redacción de los chistes que recojo un hito en la agenda de Guttemberg.
Pretendo de una manera sencilla, llana y popular, decirle a los que quieran: Gracias por la Risa
Y gracias una vez más, Perfecto, por tu ecuanimidad y los recuerdos.
Ricardo Parrotta - Pepe Muleiro

7 comentarios:

Anónimo dijo...

Bos días a todos.

En calquera caso, o innegable é que a carta deste señor é algo que o honra.

Con independencia de calquera outra consideración.

Almiral Mouchez

Anónimo dijo...

A carta honrar honrárao a el, pero aos galegos e galegas quen os honra? El o s seus pésimos chistes non, desde logo.
É o que faltaba. Agora este Parrotta aínda ha querer que o honremos como unha vítima máis da censura. Que vaia ao carallo! As vítimas smos osgalegos e as galegas de todo o mundo.

Anónimo dijo...

A ver, habería que empezar a situar este caso no seu auténtico contexto e na súa propia dimensión. De entrada e de saída, son das que estamos a favor da total e completa liberdade de expresión. Se e este señor arxentino ou arxentino-español ou o que sexa quere facer libros con chistes de galegos para engordar a súa propia faltriqueira, debería ser moi libre de poder facelo.
Non admito por iso que ningúen do Bloque ou de calquera outro partido ou do que sexa se presente como vítima pedíndolle ao goberno arxentino que aplique pura e duramente a censura. Nin comprendo que o presidente Touriño se preste á mascarada de recibir do vicepresidente da República Arxentina, en funcións de presidente, a promesa de intervir diante da editora do libro para que este sexa retirado da circulación. Gustaríame máis ver que tiña un presidente da Xunta que reaccionase dicindo que non está a favor de ningunha forma de censura. Touriño calou e otorgou. Preocupante.
Dito isto, tamén engado que non serei eu das que perden o tempo lendo estas andrómenas de libro coma os que publica Ricardo Parrotta. Xa sei que o propio mundo non é máis ca unha anecdota, pero hai anecdotas e anecdotas.
Polo demais, comprendo perfectamente a Perfecto Conde saíndo na defensa de Parrotta por ser amigo seu. Este debería ser un costume que non se perdese e a min paréceme que xa está pasando a ser algo "demodé" de máis.
E, para chistes, saben aquel que diu? Xa lle lo contarei outro día.

Anónimo dijo...

Hildegard, ti creste moi lista, verdade? Pois non eres máis ca unha fata pinchada nun pao. Quen despreza e insulta a un galego ou a unha galega non merece máis ca ese mesmo desprezo. Defender a liberdade de expresión do autor de Super chistes de gallegos é estar do lado do lobo e non do cordeiro. Alá ti, Hildegard, se queres ser unha "chanta" máis. Coma ese tal Pixota ou Parrota ou o que sexa. Que vos vaian dando.

Anónimo dijo...

Éche ben divertido ler ós novos clérigos do nazional-sozialismo alporizados polas bulras cativas xurdidas, sen discusión, dos medos fronte os alleos. Ou non son iso eses intentos de denigrar ou ningunear ó veciño (franceses-belgas; británicos-irlandeses; españois-portugueses; etc.) ou ó emigrante que ven ocupar o "noso" territorio? Sei que estes novos censores non coñecen as bulras, ferretes e regueifas entre parroquias e vilas veciñas na nosa terra? Sen dúbida aproveitaríalles mellor cultivarse algo mais e fornecer a súa capacidade crítica... e deixar ós incensarios do poder e as pexas da servidume ás cortes.

Luisfoz dijo...

De piadas
Nom está no meu ánimo criticar Ricardo Parrotta; o que ele escreve nom fai mais que reflectir umha realidade. Si quero reflectir um bocado, e convidar a gente a fazê-lo comigo, nesta história das piadas.
Quando estivem no colégio em Gijón e quando vivim em Madrid, fartei-me de escuitar piadas onde os galegos eram os protagonistas: os temas mais abundantes, que conformam um esterótipo do galego, eram a covardia, a sujidade e algum outro. A estas piadas acrescentavam-se ditos como “gallego si no haces” e outros. A começos do século XX, a informaçom está contrastada, na estaçom do trem de Valhadolid, o chefe dava a ordem de saída dizendo: “Señores viajeros al tren, y los gallegos también”. Nom somos os galegos os únicos afectado polo “humor espanhol”: os cataláns protagonizam inúmeras piadas onde a tacanheria e o materialismo som as suas virtudes principais. Os vascos costumam aparecer como brutos e grandes devoradores de comida.
Isto nom é um fenómeno exclusivo do estado espanhol. No Reino Unido som muito populares as piadas onde os escoceses aparecem como avaros em grado sumo.
Conheço bem o caso da França por ter residido ali bastantes anos: auvernheses, marselheses (tanto Auvernha como Marselha estám em Occitánia) e bretons protagonizam múltiplas piadas onde o seu rol nom é precisamente brilhante. Em francês “baragouiner” significa falar mal, esta palavra aparece depois da primeira guerra mundial e procede dos vocábulos bretons “bara” (pam) e “gwin” (vinho): era o que pediam os “poilus” bretons, que quase nom sabiam falar francês, depois das batalhas. Nas escolas e outras lugares públicos da Baixa Bretanha (onde se fala o bretom) podiam-se ver uns cartazes que diziam: “Défense de cracher par terre et de parler breton” (proibido cuspir no chao e falar bretom).
Poderia contar muitas mais cousas, tanto da Galiza como de outros lugares, mas acho que é suficiente e a inteligência dos le4itores deste blogue saberá tirar as consequências oportunas. Simplesmente quero sinalar que estes factos nom se produziam sob regimes fascistas mas em estados democráticos (?).

Anónimo dijo...

bape
curry 8
hermes outlet
golden goose shoes
yeezy shoes
yeezy supply
curry 6 shoes
hermes birkin
jordans
moncler