O revisionismo do PP

Somos un país condenado a aturar gobernantes revisionistas, e que me perdonen Antonio Gramsci, Palmiro Togliatti, Enrico Berlinguer e Santiago Carrillo que non vai por eles senón pola desenfreada afección que está mostrando todo o equipo que preside Alberto Núñez Feijóo. Aínda non levan tres meses na Xunta e xa puxeron patas parra riba case todo o que –ben, regular ou mal– fixo o bipartito.
Primeiro foi a cuestión do idioma, logo a a ordenación do territorio, despois a pesca e as famosas piscifactorías, a enerxía hidroeléctrica e varias cousas máis, e agora a revisión das concesións eólicas. Todo é revisábel dende que chegou o bulldogzer destrutivo do PP a Raxoi-San Caetano. O único que non lles parece revisábel senón simplemente desculpante, é o aparato de loita contra os incendios, que xa andan dicindo que é unha herencia dos gobernantes anteriores. Debe ser unha maneira de porse o casco ante unha previsíbel oleada de lumes favorecidos pola lóxica canícula de agosto. Pois que non se queixen, que ata gora choveulles abondo ao seu favor.
Postos a revisar, revisan papeis, contas, contratos, encomendas e todo o que se lles pon por diante. A última revisión, a do conselleiro de Cultura que descubre agora que a Xunta comproulle libros a Alonso Montero e a non sei cantos máis, pero oculta que tamén llos comprou a Basilio Losada e a algún outro. E non foron precisamente os do bipartito os que fixeron esas compras, boas ou malas, senón os da súa propia corda política, é dicir, aqueles gobernantes que staban mandados por Fraga Iribarne, entre os que non só estaba Pérez Varela senón tamén Núñez Feijóo.
Dentro dese andazo revisionista ata ameaza o sucesor de Ánxela Bugallo con tirar da manta e levar ao Parlamento convenios, encargos e contratacións levados a cabo polo bipartito en condicións que a el lle parecen sospeitosas. Está no seu dereito sempre e cando non remate confundindo o seu papel de gobernante da cultura galega co que lle podería resultar máis acaído ao Consello de Contas que a el mesmo. Xa puxo un exemplo, a edición en galego do Codice Calixtino contratada á editorial d’A Nosa Terra por 178.000 euros. Unha edición, segundo di o diplomático metido a conselleiro, que ía saír a 118,7 euros por cada exemplar publicado. El que é un home cultivado nos cosmpolitismos neoiorkinos, non sei por que se alarma tanto. Dependerá do tipo de edición que lle fose encargada a A Nosa Terra, que despois de todo tamén comprende a traducción e que, tratándose do que se trata, non se lle iría encargar a un manzanillo de 20 euros a folla traducida, digo eu. Ademais, como se fose a primeira vez que lle saen a ese prezo os libros á Xunta... En fin, está ben que investigue o conselleiro Maigret, pero veremos senón queda en fume de carozo a súa pescuda.
A min o que me parece é que xa empeza a cheirar a podre tanto revisionismo ideolóxico, histórico e, polo camiño que vamos rematará sendo tamén revisionismo ficcional. Menos mal que non temos Holocausto, que senón… O perigo de certos revivisionistas é que adoitan caer doadamente no puro negacionismo case por deporte. Habería que dicirlles que se fixesen algo máis situacionistas e que se puxesen, dunha vez, a crear situacións en vez de negalas. A ver se agora van ser eles os do non, e non os do Bloque.