A Europa dos indiferentes

Ánxel Vence dá no cravo hoxe, no seu artigo de Faro de Vigo, cando di que “de acordo co previsto polas enquisas e o sentido común, o gañador das eleccións de onte en Europa foi paradóxicamente o que non se presentaba”. Segundo el, “nin conservadores, nin socialdemócratas, nin nacionalistas, nin neofascistas, nin comunistas de novo cuño: o que de verdade acaba de vencer nos comicios é o partido dos que non votan, cunha aplastante maioría do 55 por cento. O trunfo do Partido da Indiferencia (PI) foi de tal calibre que os seus votos excederon a suma de todas as demais forzas concorrentes ás eleccións”.
A Vence non lle sorprende esta vitoria dos indiferentes. “Abonda a imaxe das gradas non infrecuentemente valeiras do Parlamento de Estrasburgo para chegar á doada deducción de que nin sequera aos ben pagos parlamentarios do continente lles importa gran cousa o que alí poda decidirse. Tampouco os partidos, igual ca os deputados e os seus electores, parecen ter especial interese no asunto. Lonxe de considerar na gran Cámara continental un organismo influínte e digno de respecto, o habitual é que todos eles a utilicen –como inútil Senado– parta colocar os políticos fracasados na escena doméstica. Así pasou no seu día co ex presidente de Galicia Xerardo Fernández Albor, co candidato á Xunta Antolín Sánchez Presedo e agora coa ex ministra de Fomento Magdalena Álvarez, que poderá exercer sen maiores danos a súa incompetencia na asamblea parlamentaria da UE”.
Será esta a explicación? Ou será que, como dicía Kissinger e agora lembra Vence, ninguén sabe responder cando se pregunta a que teléfono hai que chamar para que se poña Europa?