O túnel do tempo

Empezo a ter a sensación que estamos volvendo a vivir o que nos pasou hai algún tempo. Botáronse á rúa os adaís da lingua do imperio, colleron folgos os acuicultores inimigos da natureza costeira, incharon o peito outra vez os desertores do arado e ata os cazadores de porcos bravos andan afinando o punto de mira das súas escopetas. Hai un dejà vu evidente. Andamos no revival outra vez. Como se empezásemos de novo a meter a marcha atrás polo túnel do tempo. Pobres de nós se Prisciliano non vén socorrernos!
Xa era de máis que Gloria Lago determinase a política lingüística, pero que agora veña outra vez Pescanova marcarnos o límite da nosa relación co Atlántico xa pasa de castaño escuro. Parece como si estivésemos condenados a repetírmonos ciclicamente e viaxásemos no mesmo bordo dunha roda de muíño coa que, de paso, nos fixesen comulgar continuamente.