Silvio pedófilo

Algo sei das veleidades de Silvio Berlusconi a respecto de jacuzzis, piscinas e casas privadas. Unha vez asistín á cea coa que nos convidou a un grupiño de xornalistas españois na súa mansión de Arcore, preto de Milán, onde me regalou unha estilográfica Dupont de laca chinesa e de ouro que me acabou partindo polo medio o toletazo dun garda da porrra nunha noite de esmorga compostelá.
Non me doe admitir que Berlusconi, na distancia curta, é un home simpático que se esforza por mostrarse abertamente espontáneo e amante da sinxeleza expresiva. Aquela noite, despois de cear, tocou para nós nalgún dos moitos pianos, pianolas e outros instrumentos musicais que garda en Arcore, e falounos con indisimulado orgullo da súa época de animador e músico de pequenas orquestas coas que se gañaba a vida tocando en festas populares ou en cruceiros turísticos. Xa daquela Il Cavaliere (non lembro se daquela xa lle fora otorgada esta dignidade) era dono dunha importantísima colección de arte (pintura e escultura) e de pezas e mobles antigos que nos mostrou sen aparente fachenda.
Pero o que máis me sorprendeu foi que, cando a noite ía avanzando camiño da madrugada, Berlusconi quixo mostranos a piscina olímpica que hai –ou había, polo menos– no interior da súa mansión, case no mesmo centro daquela casa enorme, e alí nos levou. Non entendo nada de piscinas –eu son dos que se afogan nun vaso de viño– e, polo tanto, non lles sei dicir se aquela enorme poza artificial era olímpica, paraolímpica ou municipal e espesa. O que si me percatei deseguida foi de que non era unha piscina calquera, pois as paredes que pechaban o recinto, en ámbalas dúas cabeceiras, estaban cheas de pantallas de plasma e de de LCD (reparen que isto foi hai arredor de vinte anos, e daquela estes tipos de electrónica só estaban ao alcance dos millonarios).
Aquela vez eu debín pasar como un aténtico pailán, porque a única pregunta que se me ocurriu facerlle ao anfitrión foi a de indagar para que lle servía aquela ostentación de tecnoloxía na piscina. “É moi sinxelo –respondeume el–. Cando me estou bañando, sempre levo nunha man un mando a distancia e vou cambiando de emisora para ver como vai indo a programación das televisións”. Daquela, Silvio Berlusconi xa era o magnate da televisión privada de Italia e estaba a piques de desembarcar tamén na de España e outros países.
Quizais por isto, non son dos que máis se sorprenden polas fotografías que publica hoxe El País mostrando algunha das súas festas, nas que sempre aparece rodeado de “belle bambine”. Neste caso son as que tomou o fotógrafo italiano Antonello Zappadu na luxosa residencia Villa Certosa que ten Berlusconi na illa de Sardeña. Esas fotos –léase El País– que o primeiro ministro italiano non quere ver publicadas na prensa italiana dende que se destapou o petate de que pode andar ás veces acompañado por menores. Por certo, o día 8 de maio durmín en Orvieto (Umbría). Ía de camiño á Toscana. No restaurante onde ceei estaba enriba da mesa a edición do día do xornal Il Manifesto. O seu titular de primeira, a cinco columnas, era o seguinte “Silvio pedófilo”.