Andrés Torres Queiruga, heterodoxo

Non sei case nada de Teoloxía, hai tempo que pasei a ser agnóstico (por aquilo de que “entre as cousas seguras a máis segura é a dúbida”) e os asuntos das igrexas tráenme máis ao pairo aínda cas omponendas dos partidos políticos que reparten o poder, pero preocúpame seriamente o que lle están a facer ox xerarcas da Igrexa Católica de España, co cardeal Rouco Varela á súa cabeza, a un home dos bos e xenerosos que se chama Andrés Torres Queiruga.
Coñézoo dende os tempos heroicos nos que Silverio Cañada, Xesús Alonso Montero, Paco del Riego, Basilio Losada e algún máis tivemos que loitar para sacar adiante a edición da Gran Enciclopedia Gallega, que daquela non foi Galega porque os tempos eran o que eran. Teño andado con el polos areais do seu pobo, Aguiño, e polas rúas de Compostela e sempre tirei de Andrés a idea de que é unha extraordinaria persoa que dedicou a súa vida a pensar e discorrer coa mente limpa, o corazón aberto e a física propicia ao entendemento. Ignoro se é un teólogo que vai pasar á historia pola súa orixinalidade ou un simple divulgador da sociorrelixiosidade e da fe dos nosos tempos, pero do que non dubido é de que Torres Queiruga é a persoa, de todas as que coñecín e tratei, máis semellante a aquel bispo brasileño de Recife que se chamaba Helder Cámara. E tamén o digo pola humildade coa que sempre se manifestaron os dous.
Tampouco sei se é un deses teólogos da liberación ou de que, pero cónstame que é un home da liberdade e do galeguismo. Basilio Ávarez e Castelao aprenderían falando con el. Rouco Varela coido que non, pola sinxela razón de que non o escoitaría. Se os escoitase, non andaría agora metido na trela de colgar no Índice a súa producción teolóxica.
Que pena que non entendan a Andrés Torres Queiruga os xerarcas da súa propia Igrexa. E máis magoa aínda observar que hai quen segue como na Idade Media, mandando á fogueira (menos mal que agora xa non pode ser con lume auténtico) os que non pensan coma eles. Mira ti por onde descubro que teño un amigo heterodoxo. Se volvese Menéndez Pelayo (e non Pidal, grazas Araguas pola corrección) tería que ocuparse del.