lunes, junio 01, 2009

Talibáns de por acá

Arremete hoxe X.L. Franco Grande en La Voz de Galicia contra os que el chama “talibáns de por acá”, dos que di que “o mesmo que os de por alá, prefiren pecharse nos seus guetos e nas súas madrasas como mellor maneira de manterse alleos á realidade, de pensar que o mundo é como eles quixeran que fose ou de negar a existencia do outro”.
Comenza o artigo indicando que “este ano 2009 dedicado á figura de Ramón Piñeiro déixanos uns cantos lbros esenciais (dous deles imprescindibles, debidos a Miguel Barros e a Xesús Alonso Montero) para encadralo na historia do noso decorrer histórico”. A intención do articulista non é tanto, porén, gabar eses libros esenciais e imprescindíbeis como cargar cunha violencia verbal indisimulada contra as recentes declaracións de Xosé Luis Méndez Ferrín que publicou Faro de Vigo. Sen citar o seu nome en ningún momento, Franco Grande é evidente que se refire a Ferrín cando sostén que “só da falta de sentido do ridículo, ou por mor do sectarismo máis irracional, poden xurdir proposicións como que se foi da CIA –cousa que Ferrín non di, por certo–, que tiña unha cega cobiza de mando, que só atendeu ao culturalismo e non á política real, que hoxe é seguido polo PP e non polos traballadores… e catro babexadas máis”.
E non para aí, senón que engade máis: “O monumental fracaso político deses e outros talibáns, condenados á marxinalidade unha e outra vez, porque non teñen luces para comprender un mundo que se lles nega e lles esvara, nin iso sequera os fai volver á realidade. E non é de extrañar, porque noutro caso xa non serían talibáns”.
Franco Grande, articulista a quen eu acostumo ler con gusto case sempre, aínda que ás veces non comparta algunha das súas boutades, é un experto en crear polémicas para as que non aforra nunca o risco de caer nas súas propias contradiccións. Como lle lembra Alonso Montero no seu recente libro Ramón Piñeiro ou a reinvención da cultura galega (Editorial Galaxia), “de 1981 a 2004, fai tres retratos diferentes de Piñeiro, co que, evidentemente, ten problemas”. Dende aquela carta que lle escribiu a Ramón Otero Pedrayo, o 8 de xullo de 1957, referíndose a Piñeiro como “ise home que a Providencia nos deixou”, ata a última edición do seu libro memorístico Os anos escuros, as súas visións de Piñeiro non son precisamente intercambiábeis. “Piñeiro nunca foi realmente novo, como algúns homes da súa xeración saben ben: máis ben o seu estilo era de frade, estilo que conservou sempre porque realmente era o seu, isto é, era el así. E, pode que por iso, estivo sempre lonxe de comprender a rebeldía dos rapaces […] a súa identificación con cada un de nós se mantiña en tanto en canto fomos os seus altofalantes… ". (Páxinas 335-336 d’Os anos escuros citadas por Alonso Montero mostrando unha opinión de Piñeiro que non defire tanto da que segue sostendo Ferrín actualmente).
Outro exemplo: “…por outra banda, unha maneira moi súa de ser mesquiño coa xente, aínda con aquela que el gañou para o galeguismo e que dalgunha maneira poderiamos ter por discípulos seus. Non ben recoñecía os seus méritos ou as súas capacidades e aptitudes, púñase a sinalar unha ou outra eiva, facendo un rebaixe manifesto dos méritos, proceso do que non se salvaba ninguén, nin o mesmo García-Sabell, un gran intelectual pero dunha brillantez perigosa, nin Celestino F. de la Vega, un vago que só facía o que menos traballo lle daba, que era falar, nin Xaime Isla, a quen vía case sempre en fóra de xogo e pouco operativo, nin Paco del Riego, porque este, pola contra, era tan operativo que podía ser irreflexivo. Era moi pouco xeneroso cos demais, como se sentise a obriga de rebaixar sempre un pouo a estatura dos outros. E non digamos cos novos, cos “rapaces”, aos que nunca tivo por outra cousa ca iso mesmo: rapaces”. (Ibidem, páxina 338).
Outro botón: “A min, por exemplo, resultábame moi doado falar con Paco, sempre vital e ávido lector, ou con Xaime, que non tiña as dificultades de comunicación cos demais que tiña Piñeiro. Pero con este non sempre era fácil, pois un percibía que, en moitas ocasións, se sentía como ferido na súa susceptibilidade se pensaba que un lle estaba poñendo en dúbida o seu proxecto ou llo discutía. Era como se pensase que para expoñer ideas ou para levar adiante proxectos para o galeguismo xa estaba el e que non viña a conto poñer en dúbida o que el tiña entre mans. Era entón cando acostumaba irritarse ou dar couces verbais que deixaban teso a calquera –o que, por certo, non eran as súa maneiras habituais–. Pero que producían certa incomodidade e, por suposto, dificultade comunicativa” (Ibidem, páxina 339).
Franco Grande mesmo se atreveu algunha vez a mandarlle a Piñeiro unha carta ((o 5 de agosto de 1981) na que lle criticou a súa actitude dicíndolle que o “papel de dirixente político está condenado ao fracaso se actúa co desprecio, coa arbitrariedade, coa rixidez e coa falta de respeto aos demais que vostede adoita”. Ben é certo que, como apunta Alonso Montero, “Franco Grande volveu á comprensión e agarimo de sempre. ¿Quen se libra dun mal 5 de sgosto?”.
Tamén era un “talibán” Franco Grande cando escribía estas cousas do seu readmirado e volto a respectar Ramón Piñeiro? Hai outro detalle, que tampouco lle pasa desapercibido a Alonso Montero no seu libro: cando Franco Grande publica a primeira edición d’Os anos escuros, quen lle escribe o prólogo é Méndez Ferrín, e, nese prólogo, o agora denigrado polo articulista estampou o seguinte párrafo: “O piñeirismo, ao liquidar o PG e desvincular o galeguismo do interior co nacionalismo da emigración, reducíndose ás actividades culturais, eliminou todo tipo de órgaos colexiados (Asembleas, Congresos, Comités, Secretariados) e fixo posíbel que todo o poder se concentrase na soa persoa de Ramón Piñeiro, quen endexamias tivo que dar conta dos seus actos e directivas a ninguén”.
Sorprende aínda ben, polo tanto, que sexa agora Franco Grande o que se encargue de levar a cabo unha declaración de guerra intelectual tan masiva, sen reparar en danos colaterais, coma que proclama no seu artigo de La Voz de Galicia. Non sei por que me dá o corpo que as bombas só están empezando a zoar sobre algunhas cabezas.

10 comentarios:

Anónimo dijo...

Ser, seremos unha Nazón.
Con todas as súas eivas.

Mouraría dijo...

Pois claro que insinúa o Gran Talibán que detrás de Piñeiro andaba a CIA. Remítome ao seu post referido ás declaracións de Méndez Friquín verbo de Ramón Piñeiro. Polo demais é lóxico que as cousas acabasen así. Pouco caldo para moitas boquiñas. E os antigaleguistas escarallados de risa. Mágoa de país.

Randillas dijo...

Pues yo soy antigalleguista y no me "escarallo" de risa. Me limito a leer esta información con sumo interés. Igual que cuando leo algo serio sobre los que no somos galleguistas. Las cosas hay que contarlas como son e importa poco que el narrador sea Agamenón o su porquero. La verdad por encima de todo. Me siento en las antípodas de Ferrín, pero considero que la "arremetida" de Franco Grande no es una contribución al debate que él puso encima de la mesa con sus declaraciones a "Faro de Vigo", sino una simple salida de tono cargada de insultos y de mucho odio personal. La historia no se escribe así. O no debería. Yo estoy leyendo el libro de Alonso Montero y me parece que, apreciaciones personales aparte, contribuye honestamente a que los gallegos nos vayamos conociendo mejor. Los de uno y los de todos los lados. Al fin y al cabo, en eso también consiste a democracia.

Mouraría dijo...

Franco Grande é un señor honestísimo e un poeta espléndido, que xustamente pola súa independencia non ten o posto que debera na historia dunha literatura (a galega) escrita por lacaios do mellor postor. Isto por un lado. Polo outro non me fale Randillas de Agamenóns nin de porqueiros. A súa posición é a de aqueles que ollan desde o tendido español o que se coce aquí abaixo. Unha mágoa cando a pota leva berza resesa adobiada cun prebe antanón como o que goberna Méndez Friquín. O galeguismo, Randillas, éche outra cousa. E compría recriar o vello PG, desde o seu cerne republicano, lástima fora. Ese PG ao que pertencera Piñeiro, e do que nunca poderían chamarse elementos como Friquín, puro dogma obsoleto. E ademais, mendaz.

Anónimo dijo...

Ferrín dende que se decantou polo piñeirismo práctico de Láncara 2009, pode dicir o que queira, pero as súas palabras son un mero bla bla bla.

Luisfoz dijo...

Já que Franco Grande fala do fracasso político de Méndez, gostaria de saber os êxitos políticos do próprio Franco.

Pepiño de Melide dijo...

Franco Grande, carísimo, si que é un intelectual dos que remexen a nosa miserenta realidade, os que poñen os dedos na chaga. Eis a súa política, entendo eu, tamén a súa poética. As de Méndez, propias do resentimento de quen non quixo formar parte do proxecto nacionalista de esquerdas para aliñarse nunha seita que non leva senón labazadas do pobo, comicio tras comicio. Agora, nas europeas, en coalición con Gaby, Fofó, Miliki, Milkito, Sastre e Doris Benegas. ¡Manda nabo, Luisfoz, manda nabo!

ms dijo...

A Franco Grande non lle coñecemos máis obra ensaística que a publicada no seu libro "Os anos escuros" e mais noutro de carácter haxiográfico sobre os "galeguistas" ("A ilusión da esperanza. De Cabanillas a Baixeras").

Sobre a súa obra política, nada destacable. Moitos "galeguistas" decidiron ver os touros desde detrás a barreira, pois a política, xa se sabe, mancha.

É ben curioso comparar a primeira parte de "Os anos escuros" (de 1985), coa versión aumentada publicada hai cinco anos. Seica houbo dous Piñeiros: un nos anos 50-60 e outro nos 70? Ou é que en 1985 aínda había algo de respeto discipular por aquel sumo pontífice que oficiaba no altar da mesa camilla con galletas María e café con leite?

Pepiño de Melide dijo...

Abondaría con "Os anos escuros", mais eu falaba da obra xornalística de Franco Grande, por exemplo, tan estimulante que ven de provocar este "post". A súa posición política: honestísima (antes, por comprometida, despois, por non tomar parte no reparto das prebendas e canonxías). Méndez, coa súa postura de "prima donna" non fixo senón dano ao nacionalismo (antes e despois). E el si que zuga do teto da cabra, á súa maneira, por suposto, tan melindrosa, tan suíña: Pen Clube, RAG, Xerais, etc., etc.

Mouraría dijo...

Non se perdan o epistolario Piñeiro-Losada. ¡Que par de laretas! Mesmo sae o noso Perfectiño (como "incondicional de Alonso Montero").