Tocoume entrevistar esta semana a Ana Kiro para A Nosa Terra, e foi unha bonita experiencia. En menos de media hora de conversación, respondeume sen titubear a 26 preguntas e non tiven que poñerme a suar para escoller un titular entre as súas frases. Falamos na linguaxe limpa e sinxela da rúa, e as palabras fluíron sen buscalas. Como se foran auga pura dunha fonte de Arzúa ou da Pontenova.
Só polo mérito de levar moitas décadas no oficio, entrevistei a centos de pesroas das máis diferentes profesións e pelaxes políticas e culturais. Pareceralles raro, pero foi a de Ana Kiro unha das entrevistas que máis me gustou persoalmente. Quizais só comparábel ás moitas que lle fixen a Camilo José Cela, a Jorge Luis Borges ou a Jorge Amado pola proximidade e a sinceridade das persoas entrevistadas. E iso que con Ana nunca cruzara antes unha soa palabra.
Gustoume dela ese xeito que tén de vivir á súa maneira, e non o digo só porque viva co seu home, rodeada de cans, nun outeiro de Mera dende o que se pode mirar e admirar toda a bahía e a cidade da Coruña. Deume envexa porque ela tén nove cans e eu só teño dous, pero gáñolle por goleada en número de gatos. Admiroume a súa maneira de agarrar a vaca polos cornos sen medo a saír corneada. Sen dúbida é unha muller valente que non aforra o agarimo nin a benevolencia. Quizais tardei demasiado tempo en coñecela. A mágoa é que non me gusten as súas cancións nin a súa arte como me poden gustar as de Amalia Rodrigues, poño por caso.
A Ana Kiro vanlle facer unha homenaxe este sábado en Mera. ¡Saúde e sorte, señora!
1 comentario:
A miña dona con ocasión dunha entrevista que lle fixo cando traballaba e presentaba un programa na TVG, comentoume o encantada que quedara con ANA, e o inxustamente tratada que era pola intelligentsia -non sei se se pon así- pero certamente confórtame que alguén se acorde de que Galicia chega máis aló de onde quere o BNG e os seus outos cargos
Publicar un comentario