Botarates

Debe ser porque se aproxima un período electoral, pero o caso é que a vida política oficial de Galicia vai camiño de converterse nun patio de veciñanza mal levada. Touriño acaba de dicirlle a Núñez Feixóo que será un botarate se non recorre aos tribunais se tén a certeza de que se cometeu algunha irregularidade na adxudicación da autovía do Barbanza ou se, no caso contrario, non pide desculpas. "Teriamos á fronte da oposición a un auténtico botarate", foi a frase que pronunciou o presidente da Xunta.
A min non me disgusta que os políticos recorran á linguaxe sinxela da rúa para intercambiaren toxos e frores de vez en cando. Botarate é unha palabra coa que se podía compoñer un endecasílabo –non é a única, claro– e a súa sonoridade, aínda que algo redundante, tén o su aquel. Tampouco está mal de significado: persoa alborotada e de pouco xuízo. A súa orixe no verbo botar, dende a súa acepción de saltar, dalle dinamismo. Ou sexa, unha palabra desas que se poden botar –agora no sentido de lanzar ou arrebolar– ao morro de quen queira o arrebolante poñer a caldo. Dirá o lector que é algo tabernaria e ata badoca e se cadra leva razón, pero non sempre han ser tan politicamente correctos os nosos Winston Churchill. Ou si?
O que a min me sorprende é que a máxima autoridade galega lle diga ao líder da oposición que saia correndo cara o xulgado de garda se pensa que a conselleira Caride ou el cometeron algo supostamente ilícito ou delictuoso, e que non se aplique a si mesmo o siloxismo en bárbara. Touriño di que se sente calumniado e inxuriado por Alberto Núñez Feixóo. A calumnia e a inxuria seguen a ser un delictos na lexislación penal vixente. ¿Por que non acode el ao xulgado para denunciar os supostos delictos cometidos polo líder da oposición? Convida a que vaia Feixóo e non toma el a mesma medicina. ¿Por que?
O Código Penal Español de 1995, no seu artigo 205, define a calumnia como a "imputación dun delicto feita con coñecemento da súa falsidade ou con temerario desprezo cara a verdade". Tres artigos máis adiante, no 208, define a inxuria como "acción ou expresión que lesionan a dignidade de outra persoa, menoscabando a súa fama ou atentando contra a súa estimación". As calumias e as inxurias que sexan feitas con publicidade –estamos no caso de Feixóo e de Touriño– verán incrementadas as penas, segundo estabrecen os artigos 206 e 209 do Código Penal. E non estamos a falar de lilainas, pois o delicto de calumnia pode chegar a ter pena de ata dous anos de prisión e o de inxurias de ata 14 meses.
En resume, que de algo e de calquera maneira teñen que falar os políticos cando aventan propaganda electoral. Non lles abonda con facer promesas. Tamén precisan botar man das navallas dialécticas. Por certo, as mellores xa se saben cales son: as de Taramundi. Todo consiste en que non chegue o sangue ao Sar, que baixa moi contaminado cando pasa polo Instrumento.