jueves, octubre 11, 2007

Carlos Vázquez, botado da Radio Galega


Coñezo e aprezo a Carlos Vázquez dende que era cura, aló polos tempos escuros da longa noite de pedra. Cultivamos el e máis eu a amizade persoal ata elevala ao cumio da irmandade andando o ano 1977, época na que el foi xerente da revista Teima e eu un humilde redactor desta publicación galega que por desgraza non logrou callar no paranorama comunicativo da transición política do franquismo á democracia.
Explico todo isto porque vou falar del. O día 1 de setembro Carlos Vázquez publicou un artículo de opinión no xornal coruñés La Opinión, titulado Cascos azules en la Radio Televisión Gallega. Podería presentar aquí un resume, pero coido que o lector atento agradecerame que o reproduza enteiro. Léano primeiro e logo cóntolles o que lle pasou ao autor por mor de publicalo.

Cascos azules en la Radio Televisión Gallega
Tienes toda la razón, querida Laila, el choque entre el Vicepresidente del Gobierno y un simple responsable de los informativos de la televisión pública, con el argumento de que el alto cargo del Ejecutivo es “minorizado” en los espacios informativos, huele a crisis política. Y esto no es normal. Cómo es un absurdo que el primer resultado del choque sea que una parte del Gobierno, en mezquina represalia por su presunta “minorización”, deje de facilitar información al medio público y que cuatro Consellerías, del mismo palo, muestren malestar en la misma dirección.
Comprendo, querida, tu pasmo y perplejidad porque resulta extraño que un Vicepresidente del Gobierno, como Anxo Quintana, se enfrente pública y directamente con Roberto Cid, que no es más que el Director de los Servicios Informativos de la TVG y que tiene por arriba, en el organigrama del ente público, a sus jefes: el Director de la TVG y el Director General de la CRTVG.
Sin embargo, amiga mía, esto, que parece raro, no lo es tanto porque, en la CRTVG, el organigrama es una mera ficción burocrática, que no tiene realidad política ni practica alguna. Por eso a Quintana ni se le ocurre resolver el asunto con el Director de la TVG que, mira tú, es de los suyos, sabedor de que Jesús Iglesias no tiene autoridad ninguna sobre su subordinado formal, el bueno de Roberto Cid. Es más, cuando, como parece, trata el Vicepresidente de implicar al Director General de la Compañía, Benigno González, no lo hace para llegar al tal Roberto Cid, sino para llegar con el problema al Presidente Touriño, porque sabe muy bien cuales son las posibilidades y limitaciones del propio Director General, que Quintana mismo contribuyó a establecer.
Con la CRTVG, en lugar de hacer una nueva ley de la compañía como habían prometido, se ha producido la lotizzazi’one, ese fenómeno, tan frecuente con los Gobiernos de coalición italianos, que viene a ser el reparto exhaustivo de todo el poder, de arriba abajo y sin espacios comunes. Y esta lotizzazi’one, en la CRTVG, ha devenido en una verdadera libanizzazi’one, donde no solo se confrontan los partidos coaligados sino todas las diversas fracciones, los señores de la guerra y el sursum corda. Hoy la CRTVG es un verdadero avispero donde se dan batallas, alianzas, traiciones, tensiones diarias, presiones y ajustes de cuentas, que casi siempre obedecen a guerras de poder inconfesables y exentas de cualquier nota de dignidad y nobleza.
Y si todo esto no ha saltado ya en mil pedazos se debe esencialmente a dos cosas. Una, que siempre hay personas y profesionales capaces de superar las peores condiciones y que encuentran espacios de colaboración en la legítima diferencia. Basta ver, por ejemplo, como la constante confrontación en la TV entre la Dirección y sus Informativos, no se da en la Radio entre su Dirección y sus Programas, siendo similares sus diferencias políticas. Y otra, el extraordinario papel de equilibrio que juegan la Dirección General, la Dirección Económica y la Dirección de Recursos Humanos, que son una verdadera fuerza de interposición, los Cascos Azules en este Líbano particular, que el Bipartito no ha sabido evitar.
Se impone abordar cuanto antes la nueva Ley del ente público, en la dirección que está en los programas de los partidos del Gobierno y que se recogió en aquella iniciativa legislativa popular, que el PP abortó. Es curioso, porque ahora Núñez Feijoo se queja, y con razón, de la misma medicina que los suyos aplicaron a fondo. A lo mejor aprende y ahora colabora en conseguir un ente público autónomo del Gobierno y plenamente libre de dependencias partidarias. Es el sueño de la normalidad, querida. Un beso. Andrés.

Despedido da Radio Galega
Dous días despois de aparecer publicado este artículo, Carlos Vázquez foi despedido como comentarista do programa da Radio Galega A Crónica, no que viña participando unha vez á semana dende hai máis dun ano. Tino Santiago, director do programa, díxolle que prescindía da súa colaboración pola sinxela razón de que o director da Radio Galega, Virxilio Costas, vetou a presenza de Vázquez en antena. "Dille que el sabe por que é. Non ten unha voz radiofónica", parece ser que foi o argumento do teórico mandamáis da Radio Galega.
Efectivamente, Carlos Vázquez non ten unha voz moi "radiofónica". Foi operado dunha grave enfermidade hai algún tempo e padece as secuelas conseguintes, pero dase a casualidade de que esa característica xa a presentaba cando foi chamado para colaborar na Radio Galega hai máis dun ano e, no tempo que pasou dende aquela, non se operou precisamente nin o miragre de que lle desaparecera a voz rouca nin a desgraza de que a cousa fose a pior.
Que é o que realmente mudou da voz crítica e solvente de Carlos Vázquez nos primeros días de setembro deste ano? A publicación do artigo de La Opinión que acaban de ler. Resulta que non lles gustou nada, pero nada de nada, aos que mandan actualmente nos medios públicos de comunicación galegos, e alguén pronunciou a frase: A ese que o boten. E botárono. Igualiño que con Franco ou con don Manuel, para que imos disimular.
Pero Carlos Vázquez, forxado na teoloxía da liberación primeiro, no marxismo despois e no realismo crítico sempre, non é dos homes que se calan ou que din que chove cando están mexando por eles. Volveu a agarrar a pluma e escribíulle unha carta a Virxilio Costas, director da Radio Galega. En vez de resumila e comentala, vouna reproducir tamén enteira. Para que os comentarios sexan postos polos lectores. A carta di o que segue a continuación:

Santiago, 4 de septiembre de 2007
Virgilio Costas Pumar

Director da Radio Galega

Santiago de Compostela


Ayer lunes, un Tino Santiago un tanto demudado, me informó de que tú, como director de la RG, vetaste mi presencia en las tertulias de tu emisora para la temporada que se avecina. “Dile que él ya sabe por qué es. No tiene una voz radiofónica”, dijiste. ¡Claro que sé por qué es! ¡Cómo no voy a saberlo! Lo que pasa es que Tino nunca me lee, y eso que es amigo. Mientras que tú, si la cosa salió de ti, o alguno de tus prebostes, de ser un mandado, sí leísteis mi artículo del pasado sábado en la contraportada de La Opinión, “Cascos Azules en la radio Televisión de Galicia”, donde analizaba, con un suave toque critico, lo que estáis haciendo con los medios públicos de este país.
Virgilio, hay que ver lo que aprendiste en poco tiempo sobre esto de las represalias. Al represaliado y a su entorno debe dejárseles muy claro por qué se les castiga o reprime, porque si no la vendetta pierde su efecto ejemplarizante. Pero la ejecución debe “parecer un accidente” siempre, porque la versión oficial y la coartada son necesarias para garantizar la impunidad. De verdad, Virgilio, lo haces muy bien, pero no vayas a creer que la cosa es novedosa, que cada día que pasa, más “estoy sintiendo tu perfume embriagador”. Aunque puesto a ser sincero contigo, fíjate bien, hasta me malicio de que tu decisión-reacción no está exenta de ese miedo cerval, que hace al subalterno más papista que el papa y que también es muy frecuente en el modelo de relaciones de poder que estáis desarrollando en la RTVG. Afortunadamente, el asunto tiene poca importancia, que al fin y al cabo es sólo una tertulia y mi nada radiofónica voz, que sirvió la temporada pasada para invitarme y permanecer en el programa, no representa a ningún colectivo ni su ausencia va a suponer nada para el respetable. Lo peor es que emplees este mismo método con tus subordinados que se juegan retribuciones, horarios, condiciones de trabajo o incluso el puesto. Aquí si que estas prácticas pueden tener ya más importancia. Otra cosa es que un periodista, convertido en directivo de un medio público, se decida a separar de un programa o a vetar a alguien porque no le gusta lo que ha escrito, opinado o expresado con toda legitimidad. Esto sí que es un problema porque nos indica hasta que punto es cierto que el poder corrompe. Y corrompe mucho, porque toca cosas esenciales, aunque el poder sea tan poco y tan delegado y subordinado como el tuyo. Por eso, Virgilio, yo no puedo desearle a gentes como vosotros que lleguéis más alto. Son razones de seguridad de las libertades. Dado que nos podemos imaginar muy bien de lo que seríais capaces con cuatro gramos más de esa droga dura, que es el poder y el mando en plaza. En todo caso, no pienses que estoy afligido o cabreado. Al contrario, estoy muy feliz por poder comprobar que hay alguien que me lee, aunque seáis sólo tú y tus mandarines. Porque para un redactor circunstancial y bien modesto de artículos mediocres como los míos, sentirse leído e incluso ver que lo que escribes afecta a alguien, aunque sea para mal de uno mismo, no deja de ser una satisfacción y una cierta recompensa. En fin Virgilio, esto es una anécdota. Puede que significativa, pero anécdota a la postre, y ya pasó. Te escribo porque prefiero dirigirme a ti personalmente, más que por intermediarios u oscuros mensajes cifrados. Me aseguraré de que esta carta te llega y, no te reocupes que yo explicaré lo que pasó a quien me pregunte, dejando claro lo del articulo, para que la gente se aperciba, y lo del accidente, para que te quedes tranquilo. Un cordial saludo. Carlos Vázquez

Eu só vou facer un comentario: Derrotamos para isto electoralmente a Manuel Fraga Iribarne? Que nin sequera é verdade que o derrotásemos. Imos de vitoria en vitoria ata a derrota final.

32 comentarios:

Anónimo dijo...

Una vez más "Otro vendrá que bueno te hará". Ánimo, que, en cualquier caso, la derrota la tenemos asegurada.

Anónimo dijo...

Oes, Conde? Pasáchete ao inimigo ou que?
Aínda así, eu seguireite lendo, pero dalle algo de caña á dereita, coño!

Anónimo dijo...

Pasarse ao enimigo sería deixar de exercer a súa profesión, e eiquí está exercéndoa.
É certo que saen menos cousas da oposición que do Goberno, pero iso é unha constante do bó xornalismo.
Hai que falar máis da oposición, porque tamén administra unha parte do poder, pero da oposición hai que falar, fundamentalmente, cando está no Goberno.

Anónimo dijo...

E quen vos dixo a vós que todos estes dos que fala e cos que se mete Conde non son precisamente a dereita? Tanta diferencia atopades neles co que facían os anteriores?

Anónimo dijo...

Moi ben o López. Mellora día a Día

Anónimo dijo...

Lin amodo as dúas cousas, o artículo e maila carta. O primeiro non tiña por que gustarlles aos directivos da CRTVG, Ese tipo de xente sempre está representada por ególatras que non ven moito máis ca un metro de distancia dende o pico do seu fuciño e calquera crítica, por lene que sexa, recíbena mal.
De aí a que lles parecera insoportable e algún deles decidira prescindir do colaborardor Carlos Vázquez xa hai a distancia que media entre a normalidade democrática e o pailanismo caciquil e autoritario dos que pensan que o mundo é un curral de galiñas que poñen ovos para levar á feira.
O que tomou a decisión de botar a Vázquez dese programa comportouse como un vulgar alcalde de barrio colocado por un Xosé Luís Baltar ou un Cacharro Pardo. Habería que empezar a ir vendo como se parecen determinados comportamentos estruturais dos altos cargos do PSOE e do BNG cos que tiveron a oportunidade de practicalos durante os tres lustros e pico do soberano Don Manuel I.
E, falando de soberanías cortesanas, todos teñen sempre os seus señores feudais, os seus bufóns e os seus escravos. Non foi só o réxime de Fraga o que tivo o seu Pérez Varela. No de agora empeza a verse que pode haber non un senón varios Pérez Varela.
A min non me extraña, polo tanto, o que lle pasou a carlos Vázquez. E que se vaian preparando algúns maís coma el. O bipartito ten os seus príncipes maquiavélicos. Algún caeu, o caso de Losada, pero outros seguen no carro e aplicarán a mesma política. A medida en que vaiamos aproximándonos aos próximos períodos electorais veremos como iso do que non está comigo está contra min vai ser o pan de cada mesa. E, senón, o tempo.
Agora tocoulle a Vázquez, quen será o próximo? Ou os próximos e próximas.
Saúde, Charly.

Anónimo dijo...

É imprescindible que se modifique a Ley de Creación da CRTVG. Trátase dunha reivindicación deste Goberno cando era oposición e non costa cartos. É cuestión de vontade política. Un caso como o que nos ocupa non se podería dar con un consello de administración democrático. Ou lles sería máis costoso.
O mao é que cando lle collen gustiño ao aparello xa non o soltan. Eu penso que van cumplir a promesa de modificar a Ley, anque ya tiña que terse feito, pero tampouco me extranaría que, por unha razón ou outra, fose quedando adiada e ao final "non deu tempo".

Vasco Moscoso de Aragao, Capitao de Longo Curso dijo...

Touriño, no último debate, comprometeuse a presentaro proxecto de reforma o próximo ano. Si fose así estaría disposto para entrar en funcionamento xusto co cambio de lexislatura, é decir, para o próximo Goberno. Algo é algo.

E boa a descripción que fai Vazquez da estructura organizativa da CRTVG. O Maligno, Director Xeral da cousa o único que sabía cando chegou a tele é que era un moble que tiñan os seus pais no salón, no que veía a Milñikito algunha tardiña.

Anónimo dijo...

Vexo que aínda queda xente no mundo capaz de crer na diferencia entre esquerdas e dereitas e nos paxariños preñados.
A min, o cambio na Xunta e na súa radiotelevisión que tan apremiantemente urxían os intelectuais de plantilla de "Hai que botalos" tráeme á cabeza, non sei ben por qué, unha estrofa de certa popular canción de Luis Cilia nos anos sesenta. Velaí vai:
"Era sempre a mesma melodía: o Salazar e a súa democracía; con Caetano é a mesma porquería: mudan as moscas, só a merda non varía".
O que pasa, se cadra, é que estas moscas veñen con fame atrasada. Nihil novum sub sole.

Anónimo dijo...

12 de octubre: ¡Viva España!

Anónimo dijo...

25 de xullo: Viva Galiza! Ceibe e popular!

Anónimo dijo...

"Que parezca un accidente......" (Frase típica mafiosa)

Anónimo dijo...

Ceibe no sé; ahora que cebar-se a nuestra costa, sí que algunos lo están haciendo muy bien.

Por cierto, ¿no nos debe la Sra. Táboas Meleiro, Dña Teresa, algún tipo de explicación por las supuestas "mordidas"? ¿O prefiere pasar de puntillas por si se le enredase algún cabo suelto al Sr. D. Daniel Pino?

Anónimo dijo...

17 de marzo: Viva Irlanda!

Anónimo dijo...

Eu non lin a Carlos Vazquez, pero apartir de agora si que o vou ler. Como dixo Calvino hai que ver que non é inferno neste mundo, darlle espacio, e facer que dure.

Anónimo dijo...

7 de xullo, San Fermín!

Anónimo dijo...

E logo este Carlos Vázquez quen é? Escribíu o Quijote? Inventou a penicilina? Descubríu unha praia n Caribe? Ou foi simplemente un paniaguado funcionario dos sindicatos?
Botáronoa da Radio... e logo que, pensaba durar nela toda a vida? Amigo, hoxe danche un caramelo e mañá quítancho. É lei de vida. De vida tonta, polo menos. Se traballaras no andamio podías ir aos tribunais, que algo é algo.

Anónimo dijo...

Anónimo anterior: te lo cuento, a ver si te enteras: se trata de que estos tampoco aceptan la crítica. Le llaman fachas a los de derechas y luego llegan y al primero que discrepa, !ala¡ a casiña. ¿Eso es progreso y modernidad?

Anónimo dijo...

También Felipe Gonzalez echó a José María Calviño de TVE, y nunca más se supo de él.........

Anónimo dijo...

Mon almiral Mouchez:
Depuis longtemps que je ne vous vois pas dans ce parlement electronique, je me demande s'il serait possible de vous revoir entre les "foreiros" de monsieur Conde.
J'aimerait bien lire souvent votres exposés, toujours brillantes et consciencueses.
Récevez mes salutations empressées.
Caporal Ferré

Anónimo dijo...

A quen se lle ocurre morder a man do amo que che dá de comer! Que se pode esperar? Non sabe o señor este que Roma non paga a traidores?

Anónimo dijo...

O señor este seguramente sabe de sobra que Roma non paga traidores, pero o que non tiña por que saber era que os que ían botalo da RG se comportan como "señores" (feudais e non dos outros).
Detritus, ou vas de coña ou escolliche un nick moi apropiado.

Anónimo dijo...

Imos ver: nese programa éntrase "a dedo" como comentarista, ou non? E a única forma de facelo é se es amigo, coñecido ou enchufado deste ou daqueloutro, verdade? É unha política do favor, e os favores acábanse nun momento ou noutro. Porque, que méritos tiña Carlos Vázquez para ser chamado por si mesmo como comentarista? Traballar como encargado de prensa de CC.OO.? Ou antes para Esquerda Galega? Home, ser o encargado de facer e levar os comunicados non semella moito mérito. Entrou por enchufe e rematouse a electricidade. Aquí remata o conto.





Carlos Vázquez xa non é un neno e debía saber todas estas cousas.

Anónimo dijo...

Éntrase a dedo e rematouse a electricidade. Pois se cadra, pero o peculiar deste caso é que lle deron ao interruptor tres días despois de que Carlos Vázquez publicase un artigo en "La Opinión" criticando determinados aspectos da CRTVG. Poñádesvos como vos poñades, o Virxilio Costas pasouse catro aldeas. A ver cando lle apagan a luz tamén a el.

Anónimo dijo...

Virxilio Costas, en efecto, pasouse varias aldeas, e seguramente mereza que lle aopaguen a luz tamén a el.

Pero de aí a presentar a Carlos Vázquez como a un mártir puro e casto, pois...

Anónimo dijo...

E por que te que ser mártir? E ademais puro? E tamén casto? Digo qeu que debería abondar con ser un cidadán normaliño para ter dereito a que non ser represaliado polas súas ideas nin polos seus criterios particulares.

Anónimo dijo...

Os "cidadáns normaliños" non teñen dereito a expoñer as súas ideas nunha tertulia radiofónica, e ademais pagados. Ou si?

Anónimo dijo...

O mundo non se acabará, pero o que dura máis aínda é a censura política. O caso de Vázquez é un episodio de censura exercido polos que tanto cacarexaron a liberdade de expresión.

Anónimo dijo...

Aí ten toda a razón. Pero eu matizaría as súas palabras deste xeito:

O caso de Vázquez é un episodio MÁIS de censura exercido polos que tanto cacarexaron a liberdade de expresión.

... Un episodio máis, non un episodio único e singular.

Anónimo dijo...

No comentario de trasunto de pipino (el breve), temos algo moi interesante.Ten que explicarse mellor sobre a Táboas é Daniel Pino.
¿Hai algo que cheire a podre nesa consellería?.
Sería moi bo para a saúde que falara un pouquiño máis sobre o asunto.

Anónimo dijo...

PERO É QUE NINGUÉN SE ESCANDALIZA DE QUE UN PROFESIONAL DA RADIO GALEGA ESCRIBA EN CASTELÁN?

Tanto na súa participación na prensa coma na súa "carta aberta", un tipo que COBRA da CRTVG ezprésase públicamente en castelán, para falar de cousas vencelladas á CRTVG. Iso, para min, xustifica o seu DESPIDO inmediato. O mesmo que xustificaría o despido de Beatriz Manjón, de Eduardo Galán e dun longo etcéterea de paniaguados que non loitan por defender o idioma que xustifica os seus salarios.

Anónimo dijo...

Dame a mín que non foi por o que ti dis, Milito, non foi por non escribir en galego.

Na outra banda teño que deixar claro que non estou dacordo ca túa "limpeza do idioma", sóname a "isto pra min".